In gedachten Max

En dan komt dat appje. Hij is er niet meer. De stilte is oorverdovend. Ik weet niet wat ik moet antwoorden. Er zijn geen woorden voor om terug te sturen. Max, “onze” senior, “onze” grapjes, die tot zijn laatste week genoot van het rennen op het veld, die Max is er niet meer. Het baasje en vrouwtje, de mensenouders van Max, hebben de meest moeilijke maar ook moedigste beslissing genomen om hun hond in te laten slapen. Wat een verdriet.

Op het moment dat je een hond krijgt, weet je dat er ook een moment van afscheid nemen komt. Je geniet van de pup, je moppert met een glimlach om je puber en je gedijt goed met een volwassen hond in huis. Elke fase heeft zijn bijzondere momenten. En voordat je het weet, vliegen de jaren voorbij en komt het einde in zicht. En ondanks dat je het weet, je kan je er nooit genoeg op voorbereiden.

Zijn geluidjes, zijn ochtendritueel, zijn streken en en zijn gewoontes. Het zit gewoon verweven in je systeem. Ik heb het bij mijn vorige honden wel eens beschreven als fantoompijn. In de dagen, zelfs weken na het overlijden van mijn honden, hoorde ik nog hun voetstappen op de vloer in de woonkamer. Rationeel wist ik dat het niet kon. Gevoelsmatig wilde ik eigenlijk nog geen afscheid nemen en bleven mijn hersenen in de stand van hoop. Misschien misschien was hij er toch nog…

Maar aan elk leven komt een eind. Ook aan die van Max. En wat een geweldig leven heeft hij gehad en wat heeft hij veel gegeven. Max was een hond met een groot hart voor mensen. Iedereen werd even enthousiast begroet. Groot, klein, dik, dun, Max discrimineerde niet. Hij kwijlde gewoon iedereen onder met zijn enorme lieve sloeberbek. Hij was wat selectiever naar soortgenoten maar over het algemeen was hij ook voor andere honden een grote vriend. Max grootste talent was zijn vertrouwen in zijn baasjes. Vooral zijn vrouwtje mocht alles met hem doen. Max vond alles goed, leuk en prima. Zo kwam ik Max met regelmaat tegen in een cowboypak of verkleed als een vis. Max deed hindernisparcoursen samen met zijn vrouwtje. Ik zie hem zo zitten in de kruiwagen. Zijn vrouwtje had drie weken later nog spierpijn van het voortduwen, want Max was geen kleine jongen. Maar hij zat stoïcijns in de kruiwagen om als een koning rond gereden te worden. Max deed ook mee met speur- oefeningen en body balance. Eigenlijk was er niets waar hij niet voor te porren was. Op het behendigheidsterrein was Max volledig thuis. Pas na vier “ere” rondjes over het veld, stonden zijn oren in de stand van luisteren. Ondanks dat het lopen steeds slechter ging, hij steeds vaker sleepte met zijn achterpoten en hinkte met zijn voorpoten, ondanks alle pijn en ongemakken, kreeg hij vorige week nog zijn gekke vijf minuten op het veld. Zijn veld, waar hij zo graag kwam.

Max, we zullen je missen, je streken en maar vooral je liefde. We wensen je baasjes heel veel sterkte toe.

Namens boxer Kringgroep Utrecht, Saskia