Viswijf

Boxers komen uit een lange lijn van werkhonden. En dat is bij mij nog steeds goed te zien. Gespierd, sterk, ferme grip in de kaken en een enorme lust om iets te doen. In mijn geval betekent werken sjouwen. Ik sjouw graag. Maakt niet uit wat. Mijn bal, speelgoed, knuffels, boodschappen, paraplu en als er niets om handen is een stok. Ik heb gewoon graag iets te doen. Op het uitlaatterrein ‘s ochtends vroeg start ik dan ook altijd de dag met het pakken van een stok, groot of klein, maakt mij niet uit. Ik sjouw er mee rond totdat we weggaan en dan laat ik ‘m daar achter. Zoals het vaak gaat bij een man, heb ik ook een vrouw (meerderen eigenlijk maar dat vertel ik liever niet hardop) En mijn vrouw is een witte herder genaamd Donna. Zodra ze mij ziet begint ze te blaffen. Gek genoeg doet ze dat niet bij andere honden, maar alleen bij mij. Ze blaft dus, hard en vaak. Voor mensenoren klinkt dat al oorverdovend op de vroege oren maar in mijn flappers klinkt het als: “Pas je op met die stok, Drop. Straks ga je nog door je rug. Hoe laat kom je thuis vanavond? Moet je alweer overwerken? Vorige week at je ook al niet thuis en maak je deze keer niet je overhemd vies want ik heb al een wasje draaien.” Ja, zo klinkt dat geblaf. Jullie kunnen er geen soep van maken maak ik versta haar donders goed. Ze is net een kijvende viswijf op de markt.

Mijn reactie op het geblaf is negeren. Als vrouwen zeuren zet ik mijn filter aan. Ik hoor het simpelweg niet, ik verdring het, in de hoop dat het vanzelf overgaat. Donna gaat zelfs zo ver dat ze mijn flapoor optilt en dan nog even een nabrander geeft in de vorm van; “heb je nu alweer bij de snack gegeten? Zijn mijn kookkunsten niet goed genoeg meer voor je?”

Het zeldzame moment dat ik even mijn stok neer leg om mij terug te trekken in de bosjes voor een grote boodschap, gaat Donna steevast met mijn stok er van door. Om even een vertaling te geven naar de mensenwereld, dat is net zo iets als je vrouw/vriendin op de bank gaat zitten in jouw lievelingstrui. Die trui waar je strakke kaaklijn zo goed in uit komt en die zo soepeltjes verhult dat je een beginnend buikje hebt. Die trui. Die heeft ze dus aan en ze zit er mee op de bank. Haar knieën hoog opgetrokken met de trui erover heen geschoven. Elke vorm is inmiddels verdwenen uit je trui, bobbels van knieën, bobbels van haar voorgevel. Er zit geen model meer in.

En denk je dat Donna die trui, ik bedoel die stok, terug geeft aan mij? Om je dooie dood niet. Ze gaat voor mij staan paraderen, legt de stok op de grond, blaft dan keihard in mijn gezicht en voordat ik met mijn ogen kan knipperen heeft ze de stok alweer opgepakt en is ze er mee vandoor.

Van de week na weer een hoop gedoe om mijn stok, kreeg Donna dorst van al het geblaf. Met stok en al liep ze richting de sloot voor een slokje water. Om te kunnen drinken legde ze de stok in het water. Helaas was de stok van een soort wat niet bleef drijven dus al gauw was het ding weggezakt in de modder van de sloot. De frustratie over de verdwenen stok kwam in een soort gejank naar buiten. Nou is Donna een dametje die haar witte befje niet vuil wil maken. Ze gaat niet diep het water in en wil al zeker niet haar snoetje in de modder steken om op zoek te gaan naar haar stok. Ik stond op de kant, gepaste afstand te kijken naar het tafereel. Het duurde niet lang of Donna stapte uit het water, blaffend naar mij. “Hij is verdwenen schat. Geen idee waar het ding is gebleven. Maar doe er iets aan. Nu. Want het is jouw schuld.”

Ik ben de beroerdste niet en het was mijn lievelingsstok dus ik ga te water. Kopje onder bij een temperatuur van 5 graden. Gravend in de modder. Mijn witte snoet volledig zwart van de drek. En op de kant stond Donna mij op te jutten. “Meer naar links Drop. Nee, niet daar, de andere links. Maak er nu niet zo’n zooi van. Ben je blind of zo.”

Terwijl ik wanhopig op zoek ben in die dreksloot naar mijn mooie stok, terwijl Donna als een idioot op de kant aanwijzingen staat te blaffen, fluistert mijn baasje; “Lief hè, ze lijken net een lang getrouwd stelletje. Zo schattig….”