“Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg, Drop”. Dat zegt mijn baasje met regelmaat tegen mij. Thuis, waar ik woon, ben ik één van de roedel, van het gezin. Ik hobbel mee en krijg alles wat ik nodig heb maar ik hoef echt niets geks in mijn bol te halen. Nee hoor, mijn baasjes zijn veel te nuchter voor enige vorm van divagedrag van mij. Haal ik mijn neus op voor mijn eten, dan zegt mijn baasje; “Dan eet je toch niet, Drop. Je krijgt niets anders want als je honger hebt, dan lust je het wel.” Als ik een keertje de route wil bepalen op één van onze dagelijkse wandelingen, kom ik van de koude kermis thuis. Mijn baasje gaat steevast naar links als ik naar rechts wil en loopt weer terug als ik begin te trekken. Nee, geen bijzondere aandacht voor deze Very Important Boxer. Want dat ben ik natuurlijk wel.
Nu ik thuis niet de aandacht krijg die ik vind dat ik verdien, ben ik op zoek gegaan naar mensen die mij meer waarderen. Die inzien dat ik uniek ben. Bijzonder en speciaal. Mensen die snappen dat ik eigenlijk met alle egards behandeld moet worden, want ik ben nu eenmaal een Very Important Boxer. Mensen die begrijpen wat het is om bijzonder te zijn. Mensen zoals Jan en Coen, mijn weekend oppasmannen.
Afgelopen vrijdag was ik onderweg naar hun huis. Mijn baasjes gingen zich een weekend uitsloven op een volleybaltoernooi en ik had bedongen dat ik uit logeren mocht. En dan zie je gelijk het verschil. Op weg richting de mannen werd ik al gebeld door Jan. “Ben je al onderweg Drop? We zitten op je te wachten. Het hek staat al open en de camera loopt.” Dus bij aankomst vlieg ik uit de auto, recht op de lens af. Ik laat mij aan alle kanten bekijken en trek mijn meest charmante glimlach uit de kast. Echt, ik doe alles voor een beetje aandacht van het publiek. Mijn baasje zit nog niet in de auto of ik sta met mijn toet al op instagram, want ja, ik moet mijn fans wel op de hoogte houden van mijn doen en laten. ‘s Avonds laat, als ik gegeten, gedronken en geknuffeld ben, leggen de heren hun laatste hand aan de montage van mijn vlog. Nu denken jullie dat die vlog eigenlijk over Jan de Hoop en zijn man Coen gaat, ik ben maar bijzaak. Maar dat klopt niet. Die vlog, die maken ze voor mijn fans. Droppie fans! Jan en Coen passen hun hele schema aan om mij zo voordelig mogelijk in beeld te krijgen. Ik word zelfs gedoucht, hoewel dat ook kan zijn omdat ik ergens in had liggen rollen en ik zo’n zwarte buik had, dat zelfs de visite vond dat ik een tikkie smerig was.
En ja, die visite bij Jan en Coen, die visite kwam voor mij. Speciaal voor mij. De oude oppas uit Apeldoorn van hun oude boxer Bob wilde wel eens zien welke nieuwe boxer in het leven van Jan en Coen zo’n prominente rol had gekregen. En ook de oude buurvrouw uit Rotterdam kwam speciaal naar Jan en Coen om met mij kennis te maken. Ondertussen liet ik mij alle knuffels, kussen en aandacht welgevallen.
Als zondagavond mijn baasje mij weer komt halen, heb ik genoten van al die aandacht. Op de valreep krijg ik nog de Margriet mee. Een weekblad voor dames met een miljoenenpubliek in Nederland. En raad eens wie daar in stond. Ikke, Droppie. Als ik nu geen Very Important Boxer ben, dan eet ik mijn eigen staart op.
0 reacties