Ufo’s en Aliens

“Echt waar Drop, ik heb het met mijn eigen ogen gezien. En als jij goed oplet, dan zie je ze ook. De buitenaardse wezens zijn gekomen.” Aan het woord is MiniMe. Hoewel deze pup zo langzamerhand niet echt meer klein te noemen is, lijkt hij nog steeds in uiterlijk op mij, Droppie en is hij 2 jaar jonger. MiniMe zit nu in de fase dat hij vreemde dingen niet zo leuk vind. Hij blaft tegen van alles en nog wat. Gaat het liefst op schoot zitten als hij een vreemd geluid hoort en heeft ‘piepen’ tot een kunst verheven. Natuurlijk is MiniMe het grootste deel van de dag een gewone stoere boxerpuber van 8 maanden, maar als het donker wordt…

Drop, weet je nog die avond met olieballen en appelflappen? Dat was een invasie, een invasie van Aliens. Ze schoten als sterren door de lucht. In allerlei kleurtjes en knipperende effecten en met knallen zo hard, dat de ramen ervan trilde. En sinds die tijd, zie ik ze ook gewoon over straat lopen. Maar alleen als het donker is. Jij moet ze toch ook zien, Drop?

Wat zie je dan precies? Omschrijft het eens, zeg ik met een dikke rimpel in mijn voorhoofd. Ik heb namelijk geen idee waar MiniMe het over heeft. Nou, als het donker wordt, zegt MiniMe lopen de mensen over straat, met de riem in hun hand. Maar aan die riem zit geen hond, maar een Alien. Echt waar. Waar voorheen zo’n vrolijke viervoeter huppelde, zie ik nu alleen nog maar een lichtje dansen. Rood, wit en soms knipperend blauw of groen. Ik zweer het je, de aliens hebben de honden opgegeten. Sindsdien vraag ik ‘s avonds aan mijn baasje of hij het huis wil checken op monsters in mijn mand. Doodeng vind ik ze.

En weet je waar ze in gekomen zijn, die buitenaardse wezens? In Ufo’s. En die Ufo’s hangen nu boven het terrein van de boxerclub. De lantaarnpalen zijn verdwenen in het donker maar de bollen met licht hangen nog in de lucht. Ik zal het je laten zien.

En zo staan wij, Drop en MiniMe, samen op het trainingsveld. De gehoorzaamheidslessen gaan zo beginnen. Ik ben mee als assistent. En sta op mijn gemakje de boel te bekijken. Het groepje is weer uitgebreid. Leuk, weer twee boxertjes erbij. Die ga ik straks even begroeten. En dan gaat het alarm af. MiniMe slaat aan. Niet een blafje, maar lange uithalen, zijn lijfje strak gericht op de omheining van het veld. Totaal niet geïnteresseerd wat er gebeurd óp het veld. Het blaffen houdt aan. De haren van MiniMe staan recht over eind.

Drop, roept hij, Drop, zie je ze hangen in de lucht. De Ufo’s! En MiniMe blaft nogmaals tegen de veldverlichting van het naastgelegen hockeyveld. MiniMe is niet meer tot bedaren te brengen. Geen koekje, geen snoepje, geen stukje frikandel zorgt ervoor dat hij zich weer focust op de training. Omgekeerd staat hij in de les en blaft.

Rustig maar MiniMe, rustig maar. Dat zijn geen Aliens, fluister ik in zijn oor. Terwijl ik probeer MiniMe tot bedaren te brengen, knipt mijn baasje het rode fietslampje aan wat aan mijn halsband hangt.Voor straks Drop, als je met behendigheid mee doet. Dan kan ik je beter zien als je weer eens de kolder in je kop hebt en een ere rondje over het veld maakt, zegt mijn baasje. Het rode lampje hangt precies voor mijn borst op mijn grote witte bef. Daardoor komt het lichtje nog beter uit.

Onder luid geblaf draait MiniMe draait zich om naar mij. Zijn ogen worden groter en vallen bijna uit zijn koppie. Zijn pootjes beginnen te trillen. Zijn stem slaat over. Droppie, wat is er met jou gebeurd? Jij bent ook een alien geworden. Jij geeft ook licht. HELP!