Tradities

Eerlijk gezegd heb ik niet zoveel met tradities. Er zit vaak zo’n lange tijd tussen dat ik alweer vergeten ben dat ik vorig jaar precies hetzelfde deed. Gewoontes heb ik wel. Ik loop liefst dezelfde ronde en eet graag hetzelfde voer. En ik eet graag mijn voer op dezelfde plek, gewoon vertrouwd. Maar tradities… zo was ik spontaan vergeten dat er op de laatste dag van het jaar het vuurwerk om je oren vliegt. Tijdens de dagen ervoor kwam het knallen al goed op gang. Even warm draaien, denk ik dan maar, want op de dag zelf, tjonge, alsof er raketten de lucht in gingen en boven mijn hoofd tot ontploffing waren gebracht. Nu woon ik in een dorp dus naast het siervuurwerk werd er ook geschoten met carbid. De ramen trilden in de sponningen.

Gelukkig ben ik een relaxt mannetje. Toch had ik zelfs moeite om te poepen toen de hemel uit elkaar spatte. Het resulteerde in een heerlijk avond met de baas op schoot in de vensterbank. Samen kijken naar het vuurwerk terwijl ik zelf de nodige knalletjes uit mijn gat liet komen. Oké, misschien niet oorverdovend maar de stank was wel dodelijk…

Nee, die traditie van vuurwerk, die mogen ze, wat mij betreft, wel overslaan. De traditie van de nieuwjaarsduik, dat is andere koek.

Baasje had de auto nog niet geparkeerd of ik had al een poging gedaan om uit de achterbak te springen. Helaas zat de klep nog dicht dus stootte ik mijn kop tegen het raam. Open, open, doe nou open, schreeuwde ik naar mijn baas, want ik rook de zeelucht. Ik trok een sprintje vanaf de duinen het strand op. Mijn vier poten raakte amper de grond. Ik sprong, ik hupste, ik sloeg over de kop en rolde door. Om te eindigen aan het randje strand, vlakbij de zee. De wind was krachtig. De golven kwamen hoog de zee uit rollen. En het was druk. Veel mensen op planken met een vlieger boven hun hoofd, dansend over de golven met sprongen van wel een meter of vijf uit het water. Spectaculair om te zien. Maar daarvoor kwam ik niet naar het strand. Ik kwam voor de nieuwjaarsduik.

En ja hoor, voor de vuurtoren bij de strand afrit stonden honderden mensen in badjassen, bikini’s, zwembroeken en badpakken. Met op hun hoofd een oranje Unoxmuts. Ik had nog stille hoop dat mijn baasjes ook uit de kleren zouden gaan, maar helaas. Ze trokken de sjaals extra stevig om hun hals en staken hun handen diep in hun zakken. “Dit is voor bikkels zoals jij Drop” “Je kan het, toe maar” waren de bemoedigende woorden. Dus toen het startschot kwam, rende ik als een gek richting het water. Achter de gillende en schreeuwende menigte aan. Zonder muts weliswaar maar mijn gespierde lijf deed niet onder voor de trillende spillebeentjes van menig enthousiasteling.

Ik was alleen vergeten, in alle opwinding, dat de buitentemperatuur misschien wel bijzonder hoog was voor de tijd van het jaar, maar dat het zeewater toch aanvoelde alsof ik ijsklontjes moest plassen. Nadat de eerste golf mijn tepels raakte ben ik rechtsomkeert naar de baas gerend.

Zullen we die nieuwjaarsduik in de zomer nog een keertje over doen?

Vanuit het zonnige, maar toch zeer frisse Noordwijk wens ik jullie allemaal een heel sportief, gezond en vooral humorvol 2023 toe. Blijf jezelf, doe als een boxer want het leven is al serieus genoeg.

Droppie.