Een paar weken terug heb ik jullie al verteld dat ik samen met mijn baasje onverwacht in het buitengebied terecht kwam om te leren speuren. Afgelopen vrijdag was de laatste les. En wat heb ik veel geleerd. Je zou zeggen, met zo’n neus van mij, wordt speuren best ingewikkeld. Ik heb gelukkig niet de kortste neus onder de boxers maar om nou te zeggen dat ik een speurneus heb, gaat misschien te ver. Mijn kleine fijne dop zit meestal onder de slierten snot en kwijl. Niet omdat ik zo verkouden ben maar lekkere geurtjes maken mij opgewonden en dan stroomt het speeksel en sliertjes snuif uit alle gaten.
Je zou zeggen, dat is een nadeel, al dat vocht, maar dan ken je mij nog niet. Als er vier identieke bakken op de grond staan met in één van de bakken de juiste geur, dan hoef ik maar 1 keertje te zoeken. De juiste bak met de juiste geur kwijl ik helemaal onder. En dan kan je de bak op een andere plek zetten maar de kwijl blijft. Niks snuiven en speuren, ik ga gewoon op mijn eigen lichaamssappen af. Altijd raak.
Vorige week had het opperhoofd Speurneus de geur verstopt in een open kapschuur op het erf. In de kapschuur stonden tractoren en andere landbouwvoertuigdingen. Nou woon ik wel in een dorp, maar veel tractoren zie ik niet in mijn straat. Laat staan de koeien in de schuur er tegen over. Wat een afleiding… dan stoppen ze de geur ergens bij de tractor terwijl er van achteren een koe in mijn kont loeit. Mooi niet dat ik mijn frivole billetjes aan de grote beesten laat zien. Ik ben gewoon achterste voren in de les gaan zitten om terug te loeien naar de koeien. Heb je die neusgaten wel eens bekeken? Die beesten zouden toch veel beter kunnen speuren dan ik?
Gelukkig werd er in de laatste les meer rekening gehouden met mijn natuurlijke omgeving. Stenen. Opperhoofd Speurneus had een muur gebouwd met holle stenen waarin ze de geur ging verstoppen. Appeltje eitje, of kat in het bakkie. Het maakt niet uit. Voor mijn neus was dit muurtje perfect gemaakt. Drie buisjes met mijn favoriete geurtje vonden hun plekje in de muur. Verleidingsgeurtjes werden er tussen geplaatst. En dan aan het werk. Snuiven, sniffen, inhaleren. Aangeven, zitten, kijken en koekjes. Dat is zo’n beetje de volgorde van de activiteit. En natuurlijk denk ik af en toe; geef nou maar dat koekje direct en wel nu. Maar baasje vindt toch echt dat ik eerst mijn best moet doen voordat ik beloond mag worden. Belachelijk natuurlijk. Alsof zij eerst een bijzondere prestatie neerzet voordat ze een dropje in haar mond stopt.
Lang verhaal kort. Mijn favoriete geur haal ik feilloos uit de muur. Verleidingsgeuren of niet, ik laat duidelijk merken wanneer ik mijn geur heb gevonden. De rest vind ik totaal niet interessant. Dus… ben je de gestampte muisjes kwijt die je op je beschuit wilt doen, bel mij! Ik haal ze feilloos uit je keukenkastjes. Heb je de muisjes toevallig verstopt in je schoenpoetsdoos, geeft niets. Ik speur ze zo voor je op. En mochten dieven er met een grote portie anijs ervan door gaan, schakel mij maar in. Ik ga wel voor ze zitten en wacht op mijn koekje.
Want ja, deze speurneus is getraind op anijs dus nu zal er geen smokkelaar of drugsdealer meer ontsnappen. Nederland of in ieder geval mijn woonplaats is weer een stukje veiliger geworden met Speurneus Droppie. Tis dat je het effe weet.
0 reacties