Niets is wat het lijkt

Niets is wat het lijkt.

Mijn baasje ziet er over het algemeen schattig uit. Lief ook maar niet al te sterk. Ze is niet de allergrootste, heeft wittig haar en een grote glimlach op haar gezicht. Altijd in voor een praatje en belangstellend naar anderen. Zo lijkt het tenminste want van de week, op het uitlaatterrein liep ik met mijn modderige, kwijlerige leren bal te sjouwen. Baasje riep “Los” en ik gooide de bal voor haar voeten. Op dat moment passeerde een mevrouw, keurig gekleed met witte broek. Mijn baasje, of ze nu er over nagedacht had, of niet, het resultaat was hetzelfde trouwens… mijn baasje haalde uit met haar rechtervoet en punterde zo mijn smerige bal tegen, op 10 meter afstand wandelende, kuiten in de witte broek van de voorbijlopende dame. Nee, niets is wat het lijkt, mijn baasje is zo schattig niet.

In mijn nieuwe huis zijn twee mannen aan het werk om de badkamer op te knappen. Type bouwvakker. De oudste van de twee heeft een ZZ top baard tot op zijn navel en een gemillimeterd kapsel op zijn hoofd, de jongste heeft een ruige bos krullen die hij wanhopig in toom probeert te houden met een elastiekje. Beiden in een overal met vlekken, stof en gaten. Beide verstokte sjekkierokers en drinken graag aan het einde van de werkdag een pilsje. Echte stereotypes bouwvakkers. Maar niets is wat het lijkt, want in de pauze vertelt de oudste van de twee dat hij auditie doet voor een band, hij speelt namelijk de bas en de jongste vertelt dat hij afgestudeerd is aan het conservatorium en de hele wereld over reist als pianist en in zijn vrije tijd graag zijn handen uit de mouwen steekt op de bouwplaats. Nee, niets is wat het lijkt.

En vandaag, na een lange dag vol feest, drukte en mensen in het nieuwe huis, rijden mijn baasje en ik aan het einde van de avond samen van de kust naar het midden van het land. De radio staat hard om mijn baasje wakker te houden. Ik lig heerlijk in de achterbak. Dan zet mijn baasje het geluid van de radio zachter, ze hoort een vreemd gerommel en gebrom. Het lijkt uit de motor te komen. Maar wat het is, weet ze niet precies. Af en toe is het geluid ook weer weg. Na een kwartiertje besluit ze toch het zekere voor het onzekere te nemen en de auto op de vluchtstrook te zetten. Terwijl ze op zoek gaat naar haar pasje van de pechhulp, wordt het geluid nog sterker en duidelijker. Het is niet de motor die zo’n herrie maakt, maar ik, kleine Droppie, die alle indrukken van deze dag verwerkt door bijzonder vocaal al mijn dromen te uiten.

Nee, niets is wat het lijkt.