We staan op het punt een winkel binnen te gaan, als er wordt geroepen over het dorpsplein; “Is dat Droppie? “ Nou gebeurt dat regelmatig, dat mensen en vooral kinderen vragen of ik het ben, maar de toon bij deze vraag was toch net even iets anders dan anders…
“Is dat Droppie?” klinkt het nog een keertje terwijl mijn baasje zich omdraait. Er komt een dame aangewandeld. Mijn baasje knikt instemmend op de vraag en ik, ik schuif ongemakkelijk op mijn billen heen en weer. Mijn normaal zo enthousiast zwaaiende staart heb ik maar even onder mijn billen verstopt. Oh oh, ik voel nattigheid. De toon in deze dame haar stem doet mij vermoeden dat ik iets gedaan heb, wat misschien niet zo heel handig was. Nou ben ik volledig onschuldig, zoals altijd en ik prakkiseer mij suf wat ik toch uitgevreten kan hebben. En ik schuif nog een beetje naar achteren, tegen de benen van mijn baasje aan.
“Dan heeft hij met mijn Loes in de bosjes liggen rollebollen. En vandaag moest ze overgeven. Ik hoop toch echt dat ze niet zwanger is.
Mijn baasje kijkt naar mij. In haar ogen zie ik grote vraagtekens. Dan vraagt ze aan de dame; “U heeft toch een Bernersenner? “Ja, klopt, Loes genaamd en ze was aan het einde van haar loopsheid. Ze leek geen interesse meer te hebben in de mannen dus ik heb haar meegegeven met iemand anders om te wandelen. Jouw hond liep ook in dat bos. Los!
Ondertussen ben ik tussen de benen van mijn baasje gaan zitten. Ik kijk zo onschuldig als ik maar kijken kan. Ja Loes, die ken ik wel. Loes liep aangelijnd en ik los. We ontmoeten elkaar op de parkeerplaats van het losloopgebied. Ik was ook met iemand anders mee. Mijn baasje was er niet bij. Bij het open doen van de auto, ontsnapte Loes uit haar riem. Ze liep regelrecht in mijn voorpootjes en ik liep regelrecht met haar de bosjes in. Het was liefde op het eerste gezicht. Zowel bij haar als bij mij. Ze rook zo lekker. Haar velletje was zo zacht en fluffie. Ons innig momentje samen heeft niet lang geduurd. Bruut werd ik in mijn nekvel gepakt.
“Ze moest vanochtend overgeven, mijn Loes, twee keer. Het is nu twee weken geleden dat ze met Drop de bosjes in geweest is. Ze zal toch niet zwanger zijn? Mijn baasje begint zich nu net zo ongemakkelijk te voelen als dat ik mij voel. “Ehh,”zegt mijn baasje, “ik heb hier niet zoveel ervaring mee. Ik heb altijd reuen gehad maar twee van de vier waren gecastreerd. De eerste niet, maar die was zo onderdanig dat hij altijd werd bereden door anderen. Hij maakte geen kans. En Droppie, tja, die is ook niet echt op zoek naar de teefjes. Hij heeft zo zijn vriendinnen maar daar oefent hij niet op, om het zo maar te zeggen. Kan ze niet gewoon een dagje niet lekker zijn? Buikgriep hebben?”
“Ik weet het niet” zegt het baasje van Loes. Over twee weken kan ik een echo laten maken, geloof ik, als ik dan nog steeds het vermoeden heb dat ze zwanger is”.
Als de baasjes afscheid nemen van elkaar en elkaar toe wensen dat ik met losse flodders heb geschoten en in ieder geval niet mijn worteltje in het juiste gaatje heb gepropt omdat de tijd te kort was, fantaseer ik over Loesje. Liefde op het het eerste gezicht.
0 reacties