Leef!

Drie keer per dag krijg ik te eten, normaal gesproken. Drie keer per dag, om bij elkaar opgeteld, een kilo worst weg te werken. Dat heb ik nodig om in conditie te blijven en er goed uit te zien voor al die vriendinnen van mij. Maar in de afgelopen twee weken ging het diverse keren mis met de voedselvoorziening.

Geen ontbijt, geen lunch, maar wel op een judomat met mijn baasje boven op mij als een soort van sumoworstelaar. Dat gebeurde zomaar, twee weken geleden. Baasje had mijn hoofd en schouders vast, een assistent Witjas had mijn achterpoten klem en een andere Witjas schoor mijn buikje kaal om er daarna iets kouds op te smeren en naar een monitor te staren. Daar lag ik dan, in een wildvreemde dierenkliniek, en ik kon geen kant op. Mijn baasje was in tranen na afloop en ik dacht, ‘da’s schromelijk overdreven. Oké, een kale buik is geen fraai gezicht maar om daar nou over te bléren. Die haartjes groeien wel weer aan.’

Opmerkingen als tumoren, uitzaaiingen en niet operabel gleden langs mij heen. Ik ben een hond en heb geen boodschap aan dat soort dingen.

Twee dagen later was het weer raak. Geen ontbijt, geen lunch en opnieuw naar de kliniek. Dit keer wilden ze prachtige foto’s van mij maken. Nou ben ik van nature fotogeniek en blijf ik over het algemeen braaf zitten dus waarom ze mij nu in slaap moesten brengen… Geen idee. Ik hoop dat ze mooi zijn geworden en niet al te gênant. Ik heb er in ieder geval niets van mee gekregen en heb heerlijk mijn roes uitgeslapen om de volgende dag als een bootwerker twee keer te ontbijten.

Tussen de bedrijven door zag ik elke dag het strand, het bos, de duinen en de zee. “Leef, Drop, alsof het je laatste dag is. Leef, alsof de morgen niet bestaat. Ja, Dreetje Hazes kwam veelvuldig voorbij de laatste dagen. En dat hebben we gedaan. Geleefd, gewandeld, gestoeid, gekroeld en elkaar vastgehouden, genoten en gehuild.

En dan opnieuw, geen ontbijt, geen lunch en mijn baasje had ondertussen geen nagels en geen tranen meer over. Ik werd achtergelaten in de kliniek. Vreemde geluiden, vreemd gefrutsel aan mijn lijf, vreemd gedoe en veel ongemak en uiteindelijk opnieuw in slaap gevallen om wakker te worden met een jaap van hier tot Tokio op mijn buik. Ze hadden mijn binnenzak leeggehaald in mijn lies en mijn bal die ik daar bewaarde weg gehaald. De klierige dingen eromheen zijn ook verwijderd. Mijn andere bal is ook verdwenen, evenals een lading bloed. Het kon, het duurde, het kostte een godsvermogen maar ik Leef! En dat is meer dan een week geleden gedacht werd.

Dus nu weer op krachten komen zodat ik opnieuw kan genieten van het bos, het strand, de zee en vooral van elkaar. Kom maar op met het voer!