Houdini

De telefoon gaat. “Met het baasje van Droppie”, antwoord mijn baasje als ze opneemt. Aan de andere kant van de telefoon hoor ik een bekende stem. Het baasje van Essie, mijn Spaanse vriendin van een paar straten verder. Mijn staartje begint al te kwispelen. Gaan ze een afspraak maken? Gaan we samen spelen? Ze is zo lekker stoer.

Dan hoor ik mijn baasje zeggen; “Ik ken die hond. We komen er aan. Als je richting de nieuwbouw loop, dan tref ik jullie daar. Ik weet waar hij woont.”

Baasje, gaan we spelen? En ik zie mijn baasje haar schoenen aantrekken, haar jas pakken en de sleutels van haar fiets. “Nee, Drop, we gaan niet spelen. We gaan op reddingsmissie. Het baasje van Essie heeft een boxertje gevonden. Hij stak de rondweg verschillende keren over en je weet hoe gevaarlijk die is. Gelukkig heeft het baasje van Essie de boxer gevangen. En toen belde ze mij, en ik denk dat ik weet welke boxer dit is en waar die woont. Kom op Drop, schiet op.

Ik ren naast de fiets van mijn baas. Samen steken we de rondweg over. Links zie ik Essie en haar beide baasjes met naast hun een stuiterballenboxer. Mijn baasje zet haar fiets neer. Ik vlieg op mijn vriendinnetje af en kus haar op haar harige lippen. Dan richt ik mijn aandacht op die springveer. Terwijl mijn baasje een oprit van een huis oploopt. Ik hoor haar roepen: “Is er iemand thuis? Er staat een voordeur open maar niemand komt naar buiten.

Ik besnuffel de boxer. Het is een reutje, jong en ruikt bekend. Ik ben hem wel eens eerder tegengekomen maar dan wel met zijn baasjes. Ik grom een beetje want ja, hij is een concurrent. Hij is jong, ziet er goed uit en hij zit heel dicht bij Es. Mij vriendin.

Dan stopt er een auto. Er stapt een dame uit. Ze vraagt met een lach: “is er een boxerbijeenkomst bij ons voor de deur? Het lijkt mijn boxer wel.” En dan kijkt ze goed, en nog eens. “Verhip, het is mijn boxer! Wat doet hij hier? Wat doen jullie hier met mijn hond?”

“Nou,” zegt mijn baasje, “jullie voordeur staat open. Ik heb geroepen, maar er is niemand. De baasjes van Essie hebben jullie hond gevangen, Die liep over de rondweg heen en weer. Gelukkig is er niets gebeurt en lang leven het dorp, ze belde mij, omdat ze dachten dat ik wist van wie de boxer was. En nu staan we bij jullie thuis.”

“Mmmm, ik denk dat ik weet wat er is gebeurd,” zegt het baasje van Stuiterbal. “Ik ging boodschappen doen en heb tegen de kinderen gezegd dat zij de deur achter zich dicht moesten trekken als ze weg zouden gaan. En ik denk, ik vrees, dat ze de deur niet op slot hebben gedraaid en dat mijn kleine Houdini nu niet alleen de binnendeuren open maakt, maar sinds vandaag ook heeft uitgevonden hoe de buitendeur werkt. Ik denk dat ik de klink moet vervangen voor een knop, want echt, er is geen deur veilig voor hem. Hij krijgt alles open, van slot.”

Ondertussen heb ik ontdekt dat de autodeur van het baasje van Stuiterbal nog open staat. Ik bedenk mij geen moment en ga op de bijrijdersstoel zitten. Lekker hoog ook. Kleine Houdini mag dan een ster zijn in deuren opmaken en ontsnappen. Ik ben een ster het naar binnen lopen van auto’s, busjes, bestelwagens en huizen van andere mensen. En dan mijn kont parkeren op een heerlijke voorverwarmde stoel.

Eind van het verhaal… Houdini werd opgesloten in zijn bench. Met de voordeur drie dubbel op slot gedraaid. Essie ging met haar baasjes mee naar huis. En kreeg thuis een heerlijke beloning voor haar hulp En ik, ik mocht mij niet door een privechauffeur in een voorverwarmde auto thuis laten brengen. Nee, ik moest in de kou, op mijn poten achter de fiets aan lopen…