We gaan op jacht en we nemen mee….. Droppie. En zo zit ik op een mooie zondagochtend in de achterbak van de Tweety, de knalgele auto van mijn baasje. Thuis wordt mijn mand langzaam ingebouwd met verhuisdozen, dus om de zooi te ontvluchten besluiten mijn baasjes vandaag op huizenjacht te gaan. Of beter gezegd, op jacht naar een mooie omgeving om te wonen, want ze hebben geen idee.
Ze hebben goed naar mij geluisterd hoor, die baasjes van mij. Het huis is namelijk niet het belangrijkst, de omgeving, die staat op nummer 1. Een omgeving om in te wandelen, met veel variatie en afwisseling. Zo vanuit de voordeur richting het bos wat meer dan 1 mogelijkheid moet hebben, dus meer dan 1 pad en waar je langer dan een kwartier in kunt verdwalen.
Na een half uurtje over de snelweg te hebben getuft, dwalen we langzaam af naar de kleinere straatjes en tussendoor weggetjes. Ik leg goedkeurend mijn kop op de hoofdsteun van de achterbank. Het ruikt al heerlijk naar natte bladeren, modder en verrotte takjes. Mijn staartje gaat al langzaam heen en weer.
Dan zijn we er. En ik word helemaal blij van het bordje bij het bos waarop staat dat er geen riem nodig is, als de begeleiders van de hond maar onder controle staan. De route is simpel, volg de groene pijltjes, 4,5 kilometer. “Ideaal” zeggen mijn baasjes, “dan blijft er nog tijd over om ook nog huizen te bekijken.”
Het bos brengt alles wat een hond zou willen. Heuvelachtige smalle paadjes, gevarieerd groen, kleine riviertjes en weilanden waar je heerlijk in kunt racen. Alleen die groene pijltjes… Maar baasjes zijn geen speurhonden, hebben geen jachtinstinct, dus binnen no time zijn ze de route kwijt. “Laten we naar links”, roept de één, “laten we naar rechts”, roept de ander en ondertussen pies ik tegen het groene pijltje aan. Nou weet ik niet hoe lang een gemiddelde wandeling van 4,5 kilometer duurt, maar na drie uur banjeren door het prachtige landschap, was er nog steeds geen gele Tweety te vinden. Ik had elke sloot, elke waterval, elk grassprietje en boom geinspecteerd. Hoe langer ik er liep, hoe meer ik overtuigd was dat deze omgeving perfect zou zijn voor mijn behoefte aan lange wandelingen. Maar hoe langer ik er struinde, hoe meer ik vreesde dat mijn baasjes en in het bijzonder mijn vrouwelijke baas voor eeuwig in deze bossen gaat dwalen.
Als ze eindelijk een bord met een route hebben gevonden, blijkt dat er meerdere routes door dit prachtige wandelgebied leiden. En ook meerdere routes met groene pijltjes. En met een beetje rekenwerk blijken we al 12 kilometer te hebben afgelegd terwijl we nog ruim drie kilometer van de auto vandaan zijn.
Je begrijpt het al, we hebben geen huis gevonden, geen huis gezien, geen huis bekeken. Maar mooi dat de omgeving was. Werkelijk prachtig. We gaan vast nog wel een keertje terugkomen, mits mijn baasjes de groene pijltjes kunnen vinden.
0 reacties