Duidelijkheid

Duidelijkheid. Daar ga ik het beste op. Gewoon doen wat je zegt en je zegt wat je doet. Hoe moeilijk kan het zijn, denk ik dan. Nou, je zou maar zo’n baasje als die van mij hebben. Dan is duidelijkheid ver te zoeken. Zoals jullie weten ga ik elke week naar behendigheidsles. Want ik ben behendig en mijn baas moet op les. Ik ga al anderhalf jaar elke week naar de club met haar. En eerlijk gezegd, ze gaat maar met kleine stapjes vooruit. Echt minimaal leerbaar die baas van mij. Want zwaaiend met die armen van haar geeft ze nooit duidelijk aan waarheen ik moet lopen. Ze wijst naar links en bedoeld rechts. Ze roept “sprong” terwijl de tunnel dichterbij ligt. Ze zegt de “kattenloop” terwijl ze de schutting bedoelt. Totale verwarring en miscommunicatie door mijn baas. En hoe komt dat nu allemaal?

Ja, ze luistert niet. Ze luistert niet naar de instructrice en ze luistert al zeker niet naar mij. En doordat ze niet luistert is ze ook niet duidelijk. Tijd voor drastische maatregelen. Mijn baas moet terug naar de basis. Mijn baas moet naar gehoorzaamheidsles.

En zo stond ik op een koude dinsdagavond met haar en jonge honden eigenaren op het gehoorzaamheidsveld. Je zag de honden al meewarig hun hoofd schudden. Zij hadden namelijk net zo’n baas als ik heb. Niet willen luisteren, bananen in de oren en gekke streken uithalend.

Neem nou iets zo simpels als een aandachtsoefening. Dan is het de bedoeling dat de baas alleen maar aandacht heeft voor haar hond. Ik kijk haar dan aan en zij moet naar mij kijken. Maar nee hoor, ze maakt een kletspraatje met de baas van Vito, ze lacht om een grap van het baasje van Suzi, ze roept iets naar het baasje van Gina en ze zwaait naar het baasje van Gijs. Aandacht voor mij, ho maar.

Dan de “blijf” oefening. De bedoeling is dat de baas blijft staan terwijl ik alles uit de kast trek om haar over het veld te sleuren. Ze ging nog net niet plat op haar buik over het natte gras, maar het scheelde niets. “Gladde zolen” zei ze tegen de instructrice. Ik geloof er niets af. Ze deed gewoon niet werd er van haar werd gevraagd.

De voet oefening, ook daar maakte ze er weer een puinhoop van. “Voet”, zei ze dan tegen mij. Dus ik ga op haar voet zitten, ik zet mijn poten op haar voet. Ik klem mijn voorpoten om haar voet heen en tenslotte bijt ik in haar voet. Ik vouw werkelijk mijn hele bek om haar schoen, maar dat koekje geven.. ho maar. Ingewikkeld hoor, zo’n baasje. Terwijl ik zo duidelijk haar commando opvolg.

En zo worstelde we door de avond heen. Met als finale oefening de “hier”. Deze oefening lijkt toch heel simpel. Baasje gaat aan de ene kant van het veld staan, ik sta aan de andere kant. De baas roept dan “hier”. Zoals een goede hond betaamt, ren ik in een rechte lijn naar de baas. Op volle snelheid dender ik over dat veld. Ik laat mij door niets en niemand tegenhouden. Dit commando is duidelijk. Dit onderdeel heeft ze onder de knie. En met die knie, daar was wat mee. Want “hier”, die begreep ik wel. Ik kwam ook op volle snelheid. Er kwam alleen geen stopcommando. Dus mijn “hier” eindigde met een smak tegen haar knieën zodat haar knieschuiven verschoven naar de knieholtes aan de achterkant.

We hebben het veld verlaten. Ik, al springend en dartelend over het gras. Mijn baasje strompelend richting de auto. Misschien moet we nog maar een keertje mee doen met gehoorzaamheid. Het kwartje zal toch wel een keer gaan vallen bij haar. En anders, tja, ik vind haar toch wel lief hoor. Dan moet ik gewoon leren leven met haar streken. Het is niet anders.