Betrapt!

Mijn baasje is duidelijk, altijd al geweest. Best prettig eigenlijk. Dan weet ik waar ik aan toe ben. Het is niet zo dat ze heel streng is. Zeker niet. Heb ik ook niet nodig want uit mijzelf ben ik best gehoorzaam. Klinkt gek hè, uit de mond van een boxer, maar ik heb weinig behoefte aan uit de band springen. Ik ga gewoon mak aan door het leven.

Toch hebben we thuis enige discussie over de regels sinds het huis op zijn kop staat in het teken van de naderende verhuizing. Beneden staan verhuisdozen in de woonkamer, in de gang, in de bijkeuken. Overal liggen spullen die drie keer door ieders handen moeten gaan voordat ze een plekje krijgen in een doos, in het kratje voor de Kringloop of rechtstreeks in de container belanden.

Grote baas loopt rond met een camera om foto’s te maken van alle meubelen die verkocht moeten worden want ja, verhuizen is leuk maar nog geen huis hebben betekent dat alles in de opslag moet. Waarbij baas heeft besloten dat als het verkocht kan worden, we het niet zelf hoeven op te slaan. Ik doe dan ook mijn best uit de buurt van de camera te blijven, want voordat ik het weet, sta ik morgen met mijn hoofd op Marktplaats onder het kopje; ‘van een oud vrouwtje geweest maar kan nog een ronde mee”.

Om even terug te komen op de regels. In huis zijn er twee die altijd gehandhaafd blijven. Geen hond onder, naast of op de tafel tijdens het eten. En geen hond op de bank of stoelen. Het eerste is geen probleem. Ik ben niet zo dol op menseneten en krijg genoeg vlees in mijn eigen bak, dus ik lig rustig in de mand te wachten totdat mijn baasjes klaar zijn met eten. Maar regel twee, niet op de bank of op de stoelen, die is wat ingewikkelder. In de kamer staat een leren bank en leren stoelen. Dat is koud onder mijn kontje dus daar ga ik niet op liggen. Maar bij mijn vriendinnen staan stoffen banken, daar mag ik wel regelmatig op liggen. Ander huis, andere regels. Op zich wel duidelijk. Ik weet het verschil. Thuis probeer ik dus ook niet op de bank te komen. Nu heeft mijn grote baas, in al zijn wijsheid, de leren bank verkocht. Zomaar, twee maanden voor de verhuizing. “Weg is weg, Drop. Het scheelt weer sjouwen.”

Om toch voor de kijkbuis te kunnen hangen, is de oude stoffen slaapbank van het jongste mensenpup in de woonkamer gezet. Ja, je leest het goed, stoffen bank. De verwarring is dus groot bij mij. Leren bank, daar mag ik niet op, stoffen bank bij vriendinnen, dat mag dan weer wel. Hoe zit het dan met een stoffen bank bij mij thuis?

Sinds de bank er staat, wacht ik tot de baasjes naar bed gaan. Na een half uurtje, als ik geen gerommel meer hoor boven, sluip ik uit de mand en parkeer mijn bevallige billenpartij op de bank. Met een diepe zucht draai ik drie keer een rondje en doe mijn ogen dicht. Zodra ik ‘s ochtends de eerste voetstappen op de overloop hoor, vlieg ik van de bank rechtstreeks mijn mand in. Ik kijk dan heel onschuldig als baasje binnen komt. Ik zie haar dan argwanend naar mij kijken terwijl zij mijn haren van de bekleding van de bank af klopt. Ik ben uiteraard onschuldig totdat mijn schuld bewezen is, toch?

Nou dat duurde niet lang hoor. Gisteravond, ik had keurig een half uurtje gewacht totdat iedereen sliep, ben ik op de bank gaan liggen. Ik was echt net vertrokken in mijn diepe slaap, toen mijn baasje plotseling naast mij stond. ‘BETRAPT!’ Riep ze uit volle borst. ‘Betrapt Drop, als de donder naar je eigen mand. Laat ik je niet meer zien op deze bank.’ Echt, brullen kan die baas van mij en dan die blik. Ik schoot spontaan in de stress en in mijn mandje. Had ze zich gewoon een half uur op het toilet verstopt, puur en alleen om mij te betrappen. Zou je haar niet….. Morgen maar weer een nieuwe strategie bedenken.