Alle ballen verzamelen

Al de hele middag loopt mijn baasje heen en weer van de schuur naar de auto en weer terug. Van alles wordt er ingeladen. Dekzeilen, klompen, een complete step voor grote mensen, bezems en ballen. Mijn ballen. Mijn verzameling tennisballen, voetballen, paardenballen, afgekloven ballen, net nieuw uit de verpakking en volledig gesloopte ballen. En alles wat mijn baasje in de Tweety gooit, dat haal ik er met dezelfde vaart weer uit. Want die ballen, die zijn van mij. En dan eindelijk, aan het eind van de middag gaat de achterklep van de Tweety dicht. Met enige pijn en moeite, moet ik zeggen, want wat zit die auto vol. Te vol. Want het is dinsdag, boxerclubdag en er is geen ruimte in de achterbak of op de achterbank voor mij.

“Je mag op de bijrijderstoel, Drop. Dat is de enige plek die ik nog over heb,” roept mijn baasje tegen mij. Nou kan ik je verzekeren dat een volwassen reu niet liggend op een bijrijdersstoel past. Het is in ieder geval niet comfortabel om ingesnoerd te zitten en van alle narigheid kwijl ik het hele zijraam onder. De avond moet nog beginnen en mijn stressniveau gaat bijna door het dak.

Aangekomen op de boxerclub, gooit mijn baasje de achterklep open. Mijn ballen rollen als een waterval het parkeerterrein op. Ik jat de grootste en ren het trainingsveld op. Wat er ook gaat gebeuren vanavond, deze bal gaat weer met mij mee naar huis.

Al gauw is het een drukte van belang. De hulptroepen zijn ingeschakeld om een heel spellenparcours op te zetten voor het jaarlijkse boxergolf evenement. 21 spellen waarbij baas en boxer samen aan mee kunnen doen. Terwijl de baasjes aan het opbouwen zijn, leg ik keurig al mijn ballen die ik vind weer terug bij de auto…. Ik heb er een dagtaak aan. Het kwijl hangt op mijn knieën.

Dan geeft mijn baasje uitleg aan de boxersbaasjes van zowel gehoorzaamheid, behendigheid en hoopers. Alle boxers, de jongste 14 weken en de oudste 7 jaar, gaan tegelijkertijd met hun baasjes het veld op. Er vallen namelijk punten te winnen. Twee punten voor een goed afgelegde oefening, één punt voor een oefening waar een variatie op is bedacht en drie punten, als het baasje, de omstanders of wie dan ook de slappe lach krijgt.

Als komisch duo ga ik met Louis op stap, mijn petekind van 14 weken. Nog jong en onervaren stort hij zich in elk spel wat hij tegenkomt. Baasjes meetrekkend over het veld, door de tunnel en onder dekzeilen door. We badmintonnen samen, rijden in een karretje en pakken de ballon af van de baasjes die met dat ding tussen hun knieën een heel parcours moeten sla-ommen. De punten gaan hard want er is geen spel dat niet op de lachspieren werkt. Ben ik halverwege met een oefening bezig, bloedserieus, zoals ik ben, word ik plotseling afgeleid doordat ik in een ooghoek één van mijn eigen favoriete ballen voorbij zie komen. Zonder enig overleg trek ik een sprintje over het veld, met een baasje van Louis struikelend achter mij aan. Die bal is van mij en ik probeer het ding te pakken te krijgen zodat ik hem weer naar de auto kan brengen.

Als de avond ten einde loopt, krijgen alle boxers een traktatie want er was niet één zonder de maximale score. Hoe zou dat nou komen? De baasjes grinniken nog na onder het genot van een kopje koffie, frisdrank en chips.

Terwijl ik over het terrein hobbel om alle overgebleven ballen naar de achterbak van mijn auto te slepen, word ik geroepen. “Drop, Droppie, we hebben een kadootje voor je. Omdat je bijna de club gaat verlaten, hebben al je vrienden en hun baasjes hun zakgeld bij elkaar gelegd en voor jou de grootste bal gekocht die we konden vinden. Met al onze poottekeningen erop.” Prompt laat ik alle ballen uit mijn bek vallen. Mijn verbazing is groot, de aangeboden skippybal nog groter. Wat lief, wat attent en zo goed gekozen. Het mooiste kado waar ik van had kunnen dromen. En mijn baasje, met waterige oogjes, heeft een kadobon in haar handen. Een bon van de dierenwinkel uit onze nieuwe woonplaats, speciaal opgestuurd van de andere kant van het land. Zodat ze straks ook weer vleesjes voor mij kan kopen als we naar zee verhuizen.

Baasje en ik zijn stilletjes als we samen naar huis rijden. Nog een paar keer naar de club en dan zit het er op. Einde van een tijdperk. Maar wat hebben we genoten. Van de boxers, van hun baasjes en vooral van alle gekkigheid. We gaan ze missen, allemaal.