Aarde(n)

Al sinds augustus rij ik met mijn baasjes van hot naar her, van het noorden, naar het zuiden , naar het oosten van Nederland om te zoeken naar de perfecte plek om te wonen. Maar altijd is er wel iets. Staan we in een prachtige omgeving met veel bos, dan zegt mijn baasje; “zouden we hier wel kunnen aarden, Droppie? Het is hier zo rustig.” Ik kijk dan om mij heen, graaf een kuil in het rulle zand, duik voorover het gat in en rollen maar, zodat de modder goed verspreid in mijn vacht komt te zitten. Ja, deze aarde is wel goed hoor, roep ik dan. Maar baasje schudt haar hoofd. “Dat bedoel ik niet Drop, of we ons hier wel kunnen wortelen, ons thuis voelen?” Met alle kracht die ik in mij heb, probeer ik een struik uit de grond te trekken om aan te tonen dat de wortels van deze planten bijzonder sterk zijn, maar toch gaan we daarna zonder een huis te hebben gevonden weer weg.

Hoe moeilijk kan het zijn? Mijn baasje is inmiddels verslaafd aan televisie programma’s over het kopen en verbouwen van allerlei woningen. Heb je er één gezien, dan heb je ze allemaal gezien, is mijn mening, want het draait om locatie, locatie, locatie. Dat huis kan wel aangepast worden maar de locatie is essentieel. Maar waar ligt die locatie dan? Limburg, de kop van Drenthe, midden in de Betuwe? Ik heb het allemaal gezien, geroken en beplast.

Twee weken terug, het is zaterdagochtend en voor de verandering stralend weer. Ik lig uit te buiken van mijn ontbijt als mijn baasjes plannen maken. “Er is vandaag Open huizen route, wil je nog ergens gaan kijken?”, hoor ik mijn baasje vragen. Grote baas mompelt; “Mmmmm ben het wel een beetje zat om elk weekend het halve land door te crossen. Al die huizen beginnen op elkaar te lijken, ik heb zelfs geen zin meer om weer achter de computer te kruipen om te zoeken naar iets nieuws. Er komen ook weinig huizen bij. Ik heb, denk ik, Funda gewoon uit.” Grote baas zijn schouders gaan steeds verder hangen. “Nee”, mompelt hij, “nee, ik wil niet op huizenjacht vandaag. Laten we maar gaan wandelen, gewoon even weg, de wind door de haren om al die hersenspinsels weg te laten waaien.”

Ik sta al klaar bij de achterbak van de auto. Wandelen is het toverwoord. En ik ga mee. We rijden richting de kust. Eén van de weinige plekken waar we niet zoeken naar huizen. Grote baas wil niet naar de randstad, wil niet voorbij Amsterdam, wil de drukte niet in en daarbij roept hij altijd, “dat kunnen we toch niet betalen.” En “je krijgt veel te weinig huis voor je geld en een atelierruimte voor jouw pottenbakkerij, vergeet het maar, niet te vinden”.

Het is druk in de Bollenstreek, busladingen Chinezen en Japanners worden gedropt tussen de tulpen en hyacinten. Rijen met Duitse toeristen die allemaal roepen “Wie schön sind die Blumenzwiebeln” Als we eindelijk op bestemming aankomen, zoeken we de stilte van de bossen op. “Ach,” zegt mijn grote baas, “hoeveel voetstappen heb ik hier wel niet liggen? Elke weekend weer werden we door mijn vader de bossen ingestuurd om ons te vermaken. In de winter sleetje rijden in de duinen en zomers urenlang op het strand. Ja, deze omgeving voelt wel als thuiskomen. Ik ken hier nog elk paadje, elk steegje, elk sloppie…”

“Er staat hier dichtbij een huisje te koop” fluistert mijn baasje in het oor van grote baas. “Een klein, maar charmant huisje, midden in de dorpskern, vlak bij alle voorzieningen. Oké, het is niet groot en er is amper tuin, maar het heeft wel een grote schuur waar vroeger de bollen in werden opgeslagen. We kunnen gaan kijken, het is tenslotte Open huizen dag, dus we kunnen zonder afspraak naar binnen lopen.”

We zijn nu bijna twee weken verder… De huizenzoektocht is ten einde, het voorlopig koopcontract is getekend.

Ik, Dropveter van Boranka, graaf nog eens een extra groot gat op het Noordwijkse strand en denk; ja, deze locatie valt beslist bij mij in goede aarde…