Hoe ouder, hoe gekker

Alles, maar dan ook echt alles, haalt mijn baasje uit de kast om tot een nieuw onderwerp voor een Dagelijkse Dosis Drop te komen. Alsof er in mijn gewone leven niet genoeg bijzondere dingen gebeuren om over te schrijven. Maar je weet wat ze zeggen, hoe ouder, hoe gekker en sinds mijn baasje 50 is geworden dit jaar zijn alle remmen los gegaan. Vandaar dat ik dit weekend mee moest op survivaltocht. Ze had ons ingeschreven voor een “spinnenwebloop”.

Dus daar staan we dan, op een zondagochtend, met de slechtste weersvoorspelling in tijden. Mijn baasje strak in de sportkledij en ik in mijn tuig, vast aan een riem om haar middel. “Doen jullie mee met de topsporters, of hebben jullie je ingeschreven bij de recreanten?” Ik kijk mijn baasje aan. Ze mag dan wel in een sporttenu rondlopen maar om nou te zeggen dat ze een goede conditie heeft…. Ehhh, nee, wij doen wel mee in de recreantenklasse. Stoer beginnen we met een rondje hardlopen rond het veld. Appeltje eitje, ik loop voorop en sleur mijn vrouwtje over het pad. Doorlopen baas, anders komen we er nooit. Weer terug op het beginpunt, starten de oefeningen. Mijn bevallige billenpartij moet ik in een soort van groentekratje zetten. Het is dan de bedoeling dat baasje mij rondsleept over het terrein. Ik moet wel even wennen maar na enig aandringen en een koekje laat ik mij als een prins over het parkeerterrein slepen. Dan over naar het autobanden gooien en boogschieten. Ik help mijn baasje door in de banden te happen en door tegen haar op te springen. Het zorgt ervoor dat we geen extra rondje hoeven te hardlopen, want ik vrees dat mijn baasje dat niet aan kan.

En dan staan de hulptroepen voor de deur. Twee baasjes van de boxerclub komen morele ondersteuning bieden en geloof mij, dat heeft ze nodig. We maken samen een puzzeltocht door het bos, het tempo ligt niet hoog maar dat geeft mij de gelegenheid om elk paaltje met een aanwijzing te bewateren. Als we weer bij het beginpunt zijn, komt de regen met bakken naar beneden. Schuilen doen we niet, nat worden we toch, want voordat ik het weet hangt mijn baasje aan de touwen boven het water en lig ik er in. Tjonge, jonge, wat is ze traag. Misschien komt het door het lachen, dat ze niet sneller kan, in ieder geval maak ik het haar extra moeilijk door rondjes om haar heen te zwemmen.

Dan komt het onderdeel modder happen. Op handen en voeten, buikschuivend en de kont omlaag gaan we samen door tunnels, kruipen we onder camouflagenetten en rollen we in natte drek door de buizen. De viezigheid zit in mijn baasje haar, neus en ondergoed. Ik daarentegen, heb uiteraard gewoon nog schone sokjes. Kwestie van techniek, denk ik dan maar. We sluiten onze 2,5 uur durende survivaltocht af met opdrachten op een lasergame terrein. Sluip door- kruip door onder een terreinwagen, hamerend op grote blokken hout en opnieuw in een kistje ga ik over het terrein.

Als klap op de vuurpijl, als iedereen is uitgelachen over onze capriolen, komt het onweer. In de achterbak van de auto, met een dikke handdoek over mijn lijfje, kijk ik naar mijn baasje. Op één been huppelt ze in de regen. De donder rolt door de lucht. Eén broekspijp heeft ze al afgestroopt, de ander hangt om haar enkels. Nog even en ze staat in haar slipje tussen de auto’s de modder van het lijf af te vegen. Glimlachend draai ik mij om. Survival is leuk, denk ik nog, terwijl ik mijn oogjes al dicht doe.

In de achterbak, droom ik over de oplossing van de puzzeltocht. “Geluk begint bij een natte neus en eindigt bij een zwaaiende staart”. Mooie kreet. Ik heb er een variatie op bedacht: “Geluk begint met samen in de modder en eindigt met kramp in de lachspieren.” De survival is voor herhaling vatbaar, de filmpjes zijn voor intimi, werkelijk te gênant voor woorden, maar het geluk spat er af, net als de drek…