Droppies streken

Een hond, hoe leuk is dat? Vooral een puppy met van die Droopy oogjes. Instant verliefd word je op zo’n klein zacht viervoetertje. Op het moment dat je bij een nestje gaat kijken, ben je verkocht. En natuurlijk heb ik mij ingelezen. Heb ik met ervaringsdeskundigen gesproken en heb ik mij laten voorlichten door de plaatselijke dierenarts.

Ik weet alles over de verschillende soorten voeding, de tientallen soorten kussens, manden en benches. Ik weet de voor- en nadelen van riemen, tuigen en halsbanden. Hele schema’s heb ik doorgeworsteld over looptijden, voedingstijden, rusttijden en opvoedingsstijlen. Ik heb al met drie boxers samengeleefd, dus mij hoeft je niets meer te vertellen, dacht ik…

Maar dan had ik niet op Drop gerekend. Hij ziet er zo onschuldig uit en over het algemeen luistert hij perfect. Daar ligt het allemaal niet aan. Bij Drop zit het in de kleine dingen. In de dingen die je niet van de dierenarts hoort, die je niet leest in boeken. Een voorbeeldje… Drop kiest elke ochtend een speeltje uit, die hij dan de verdere dag meeneemt op zijn wandelingen buiten. Dan kan een bal zijn, een knuffel of een speelgoedkluif. Maakt niet uit, elke dag staat hij klaar en heeft hij een keuze gemaakt. Pak ik het speeltje af, omdat het niet handig is een meter grote pluche beer in de regen mee te nemen, dan wil ‘meneer’ de deur niet uit. Hij parkeert zijn gat op de drempel en staart naar het speeltje wat ik op de trap heb gelegd. “Moet mee, baas, moet mee” zegt zijn hele lijf. Een compromis is niet mogelijk. Hij heeft namelijk een keuze gemaakt en daar wijkt hij niet van af.

Zo zie je mij regelmatig door het dorp sjouwen met een boxer die een grote rode voetbal in zijn bek heeft, of een stoffen konijn zonder oren, een afgekloven frisbee of een plastic kerstboom. Die laatste is momenteel favoriet. De kerstboom heeft hij namelijk gekregen van de uitlaatdame. Zeker drie keer per week zie ik Droppie klaar staan om 7.00 uur ‘s ochtends met zijn kerstboom in zijn bek.

Zo ook deze ochtend. Hij sjouwt de boom richting het uitlaatterrein. Hij gooit, smijt en knaagt op het plastic geval. Zijn staart staat hoog. Hij is helemaal in zijn nopjes. Op de terugweg naar huis, keurig aan de riem, draagt hij het plastic speeltje in zijn bek. Ik ga altijd uit van het principe dat wat hij op de heenweg draagt, hij ook op de terugweg moet dragen. Ik ben tenslotte niet zijn bediende.

Dan raak ik in gesprek met een meneer die druk aan het werk is in zijn voortuin. Hij kent Drop, dus al gauw krijgt mijn hond een aai over zijn kop. Terwijl ik bewonderend de tuin bekijk, zie ik in mijn ooghoek dat Drop voorzichtig de kerstboom op de straat legt. Met zijn linkervoorpoot schuift hij de kerstboom voor zich uit. Voordat ik iets kan zeggen of kan doen, ploep… daar verdwijnt de kerstboom keurig in de opening van de put in de stoeprand. Ik kijk naar de meneer en de meneer kijkt naar mij. Hebben we het goed gezien? Heeft die maffe hond nu echt zijn speeltje in het riool gegooid? Ondertussen komen er klaaglijke geluidjes uit mijn Droppie, zijn neus begraven in 1 van de openingen van de put. Niet veel later is de meneer met een koevoet de putdeksel aan het open wrikken zodat ik op mijn knieën uit het riool een kerstboom te vissen.

Nee, zulke streken staat niet in de boeken. Zelfs mijn andere boxers hadden dit nooit bedacht. Maar Drop, ondanks zijn onschuldige uiterlijk, overtreft alles….