De laatste Dagelijkse Dosis Drop

Het is vier dagen geleden dat ik het moeilijkste besluit van mijn leven heb moeten nemen. Drop laten gaan uit liefde, dus voordat hij pijn aangeeft. Ik weet dat zijn tijd gekomen is. Maar wanneer is het zover?

Al vier dagen voel ik fysieke pijn want als je zoveel liefde hebt gegeven en nog steeds te geven hebt, dan voel je dat in heel je lijf. De tranen zitten hoog en komen spontaan over mijn gezicht rollen.

En dan is het zondag, de dag waarop we meestal ons verhaal schreven, onze Dagelijkse Dosis Drop. En ik wil niet dat het laatste verhaal een droevig verhaal is. Want Drop was in alles geen droevige hond. Natuurlijk had hij de klassieke boxerhangogen waardoor mensen die het ras niet goed kennen nog wel eens de vraag stelden; “Hij kijkt zo zielig, is er wat met hem aan de hand?” Waarop ik steevast antwoordde; “Dit is de grootste clown onder zijn soort genoten. Hij houdt gewoon iedereen voor de gek.” Want ja, dat was Drop, een hond met humor, een hond die leefde in het hier en nu, een hond die altijd in was voor een gekkigheidje en als ik het niet verzon, dan deed hij het wel.

Teruglezend in onze wekelijkse verhalen, dan zijn onze schrijfsel precies vier jaar geleden gestart. November 2020. Met Drop ging ik wekelijks naar de Kringgroep Utrecht van de Nederlandse Boxer Vereniging. Samen deden we behendigheid. Op zijn Droppies natuurlijk, dus zich verstoppen in de tunnel en de targets waar de koekjes werden opgelegd, werden regelmatig verplaatst, dichter bij de trainer in de hoop op meer koekjes. Ja, Drop had altijd zo zijn eigen ideeën over hoe het één en ander ging. Om de boxerclub meer onder de aandacht te brengen op een positieve manier, kwamen de wekelijkse avonturen van Drop via facebook en de toenmalige website van de vereniging bij de mensen thuis. Elke week een verhaal, eerst nog vanuit mijn gezichtspunt maar al snel nam Drop de regie over en schreef hij over zijn avonturen met mij en zijn vele vrienden.

Vier jaar lang elke week een verhaal en nooit kostte het moeite om iets te verzinnen. Met Drop was altijd wel iets aan de hand. Hij had typische boxerbananen in zijn oren tijdens de puberteit. Niet luisteren, of in ieder geval net doen alsof je het commando niet gehoord hebt. Knagen op alles, schoenen, paraplu’s en alles wat er rondslingerde ging in zijn bekkie, vaak met als resultaat dat er gaten in zaten of dat de batterijen van de afstandsbediening onder de bank verdwenen.

Vier jaar lang elke week met een glimlach op mijn lippen terugdenkend aan de week ervoor. De teksten verschenen bijna als vanzelf op papier en brachten met name bij andere hondenliefhebbers veel herkenning en het idee… gelukkig was het niet mijn hond…

Afgelopen zomer, door de verhuizing, hebben we afscheid genomen van de Boxerclub. Afscheid van de hooperslessen, want behendigheid bleek toch niet Drops sterke kant, hoewel ik ook bij het hooperen meermaals wanhopig naar mijn hond keek en dacht… zo moeilijk is het toch niet. En altijd weer wist Drop er zijn eigen draai aan te geven. Ook afscheid van mijn bestuursfunctie die ik vier jaar heb vervuld. Volgende week heb ik een eetafspraak staan met het nieuwe bestuur van de Boxerclub. Mijn voorzittershamer heb ik al een klein poosje geleden overgedragen, de laatste maanden was ik alleen nog op de achtergrond actief. De boxerclub is inmiddels uitgegroeid tot een financieel gezonde en vooral zeer gezellige en vakkundige kringgroep. De verhalen van Drop hebben zijn werk gedaan.

Het is goed, ik kijk terug op een geweldige hond die veel heeft gebracht. Zijn positieve kijk op de wereld ga ik vasthouden. Zijn aandacht voor alles en iedereen, zonder oordeel en altijd met liefde en gekkigheid probeer ik zoveel mogelijk na te streven. Zijn humor was mijn humor dus met een glimlach neem ik afscheid, hoe moeilijk het ook is. Ik zal nog vaak om zijn streken blijven lachen.