Wat is er mis gegaan?

Ik kom graag bij opa. Opa is de vader van mijn baasje en een echte boxerliefhebber. Hij houdt van stoeien, kroelen en ongein uithalen. Nou, dan ben je bij mij op het juiste adres. Opa is thuis opgegroeid met een boxer genaamd Cora. Cora was opa’s grootste vriend. In de winter als de ijsbloemen op de ramen stonden, kroop Cora stiekem in bed bij kleine opa om hem warm te houden. Dat mocht natuurlijk niet maar ja, ze waren vindingrijk, Opa en Cora. Dikke vrienden, die twee. Toen opa een eigen gezin begon met oma en later met mijn baasje en haar broers erbij, moest er natuurlijk weer een boxer komen. “Niets leukers en beters voor kinderen dan zo’n ongeleid projectiel in huis”, zei opa. Eindeloos heeft mijn baasje gestoeid, gewandeld en geknuffeld met Puck, Donna, Sara en Kim. Echte boxers met evenzoveel streken. Honden waar je je verhaal bij kwijt kon, maar ook je overtollige energie. Ze waren er altijd, die boxers.

Op een gegeven moment was baasje zover om uit huis te gaan. Samen met mijn grote baas vormde ze een stelletje. Maar twee is ook zo alleen dus het duurde niet lang of Ari, en daarna opgevolgd door Toby, BoRies en mijzelf, kwamen de feestvreugde versterken. Allemaal boxers natuurlijk. Er is geen ander ras. Baasje lijkt ook erg op een boxer. Misschien niet kwa uiterlijk maar zeker wel kwa gedrag. Altijd druk, in voor een geintje, onnavolgbare humor, zo gek als een deur en zeer trouw aan mijn grote baas. Herkenbaar?

Naast de boxers werd het gezin van mijn baasjes aangevuld met twee zonen. Ari, boxer 1 van mijn baasje, was er al voordat de oudste zoon op de wereld werd gezet. De jongens weten niet beter of er is altijd een boxer in het gezin geweest. Zo’n mafkees die in weer in wind uitgelaten moest worden. Die ze met hand en tand verdedigden als er vriendjes over de vloer kwamen en wilden stoeien. Waar menig potje voetbal uitdraaide op een lek gebeten bal omdat de hond er weer vandoor ging met die lederen ronde knikker. Die liefdesverdriet heeft getroost en als flirtobject werd gebruikt bij potentieel nieuwe vriendinnen. “Kijk eens hoe lief dit pupje is” en dan bleef er weer een meisje mee eten met een glunderende zoon naast haar aan tafel.

En nu de zoons volwassen zijn, uit huis en inmiddels voorzien van een vaste partner, logeer ik af en toe bij die twee knapen. Soms een dagje, soms een weekje. Het is altijd dikke pret als ik ze weer zie. Ze ruiken naar huis, ze ruiken naar mijn baasje, ze voelen vertrouwd en snappen hoe boxers werken. Mijn baasje roept dan ook met regelmaat; “straks is het aan jullie om de traditie voort te zetten. Wij zijn op een gegeven moment te oud om een nieuwe boxer te nemen, dus … en dan passen wij wel op.”

Vandaag was ik bij de jongste zoon. Geen onbekend terrein voor mij natuurlijk. Ik kom er met enige regelmaat en heb hem zelfs helpen verhuizen. Ik vloog dan ook de trappen op naar de eerste verdieping waar zijn appartement is. Normaal gesproken staat de voordeur dan al open. En word ik met een kreet van enthousiasme en grote open armen ontvangen. Nu moest baasje bellen en duurde het even voordat de voordeur op een kiertje was gezet. Ik duwde de deur verder open en bleef verbijsterd op de drempel staan. Wat rook ik daar? Zag ik daar pluizige haartjes in een hoekje liggen die niet van mij zouden kunnen zijn en waarom zaten alle andere deuren van de kamers ook dicht?

“Sorry Drop, je kan de woonkamer niet in. Het is zelfs beter als je niet in de buurt van de glazen deur komt voor het geval je ze van streek maakt. Blijf jij maar in de keuken. Dan krijg je te eten en zullen we je kleed neerleggen.” Bedremmeld zit ik in de keuken, mijn eten heb ik op. Baasje zit achter de deur van de woonkamer, samen met jongste zoon en de visite. Ik kan niet bij haar komen. Op haar schoot zit één van de nieuwste aanwinsten van de jongste en zijn vriendin. De andere zit op de stoel ernaast. In een kartonnen doos hoor ik vijf kleintjes geluid maken . En ik denk, wat is er mis gegaan? Boxers miauwen toch niet?