Samen op stap

Ga je mee? Domme vraag van mijn baasje. Ik ga altijd mee, ook als ze het niet vraagt. Het enige wat ze moet meenemen, dat ben ik. Dus als mijn baasje op vrijdagmiddag begint te sjouwen, trap op, trap af met allerlei spullen, van de schuur, naar de schuur met nog meer zooi, heb ik mij ondertussen geïnstalleerd in de achterbak van de auto. Zo kan zij mij niet vergeten. Ik ga mee!

Als de auto vol zit met kampeerspullen rijden we een half uurtje naar een camping. Tussen de bomen, op een grasveld gaat de auto weer open. Ik spring eruit en inspecteer de plek. Ruikt heerlijk naar vers gevallen dennenappels en hoog gras. Prima plekje om te overnachten. Als eerste wordt mijn bed in elkaar gezet. Stretcher met zonnetent erop. En dan de andere tent. Niet veel groter dan mijn slaapplek, maar we gaan ons vast wel redden, want ook de koelbox met mijn vlees is mee.

En dan start ons weekendje samen. De rest van het gezin hebben we thuis gelaten. Alleen baasje en ik zijn samen op stap. Onze plannen? Wandelen, wandelen en nog eens wandelen. En natuurlijk doen we de andere dingen ook samen. Zo doen we een wedstrijdje simultaanplassen op de heide. Ik kies uiteraard de hoogste boom om tegen aan te piesen. Mijn druppels laat ik mee voeren met de wind zodat iedere andere hond weet dat ik er ben geweest. Baasje gaat juist achter de boom zitten, in het dalletje. Ze kijkt schichtig om zich heen voordat ze haar broek laat zakken. Ziet niemand mij, Droppie? En wiebelt dan haar billen voordat ze haar broek weer omhoog trekt.

En voor de ontspanning gaan we samen voetballen, frisbeeën en balletje gooien. Heerlijk.

Als de avond valt, wil ik graag vroeg naar bed. Mijn schoonheidsslaapje heb ik nodig om zo’n knappe boxer te blijven. Mijn baasje daarentegen heeft geen enkele behoefte om om negen uur al in haar tent te gaan liggen. “Die rimpels gaan bij mij niet meer weg, Drop,” zegt ze dan.

Ondertussen loop ik van mijn stretcher met zonnetent naar de baas en weer terug en weer heen en weer terug. Ik staar naar haar om aan te geven dat we alle dingen samen doen, dus ook op tijd naar bed. Dan zet ze mijn stretcher met zonnetent in haar slaaptent. Het past maar net na veel gefriemel en gedoe. Een tent in een tent! Het moet niet gekker worden. Naast mijn stretcher gooit ze een luchtbed, lekker zacht met een slaapzak er op. “Ga maar vast slapen Droppie, ik kom over een uurtje”.

Dat laat ik mij geen twee keer zeggen en ik kruip in de tent. Ik nestel mij op het luchtbed en duw mijn kop in de slaapzak. Baasjes slaapzak. Als eerste in de tent, dus mag ik kiezen toch? Thuis slaap ik al op de stretcher dus hier kies ik voor het matras. Ik draai drie keer en val in slaap.

Een uurtje later gaat de rits van de tent open. Baasje wil ook naar bed. Ik doe één oogje open en doe ‘m gauw weer dicht. Zachtjes schuiven haar handen onder mijn lijfje. “Kom op Drop, in je eigen tent. Want ik pas niet op je stretcher en een andere plek is er niet.” Slap van de slaap hang ik in haar armen. Ze wurmt me onder het zonnedak. Voor de vorm protesteer ik zachtjes. Straks, als ze zelf slaapt, kruip ik wel weer bij haar. Merkt ze toch niets van. En tot die tijd, neem ik mijn eigen plekje voor lief. En volgende keer, baasje, volgende keer, laat je mijn bedje maar thuis. Een twee persoon luchtbed is echt voldoende om samen op te kunnen liggen. Lekker dicht bij je. Want we zijn toch samen op stap?