Een poepie laten ruiken

Sommige dingen kun je niet alleen. Zelfs ik niet, terwijl ik al 2,5 jaar ben. Neem van mij aan, soms heb je echt een maatje nodig om orde op zaken te stellen. Zo word ik toch elke ochtend in mijn oren geblaft door mijn herdervriendin. Ik vind haar leuk, echt wel, maar om elke ochtend om kwart over 7 begroet te worden met 300 decibel in mijn oor, nee, daar word ik niet blij van. Zeven dagen in de week heet zij mij blaffend welkom op het uitlaatterrein. En het lijkt of het geluid steeds harder wordt, haar opwinding is niet te stuiten.

Na het blaffen volgt er een achtervolging waarbij zij mij probeert af te troeven in snelheid. Op mijn terrein. Ik was er namelijk het eerst. Ik ben tenslotte een jaar ouder. Oftewel, zo langzamerhand heb ik een “probleem” genaamd Milou, ook wel liefkozend door haar baasje Miloeder genoemd. En als ik een probleem heb met Milou, dan heb ik natuurlijk ook een probleem met haar baas.

Dus… mijn Mini Me (Gijs, het jonge boxertje van een half jaar oud, die zo sprekend op mij lijkt) heb ik uitgenodigd voor een pyjamaparty. Natuurlijk onder het mom dat zijn baasje moest werken en dat wij haar een gunst deden. Eigenlijk deed zij mij een gunst. Ten eerste was het dolle pret met Mini Me in mijn huis. Binnen 5 minuten vlogen de bijzettafeltjes al door de lucht en zat het kwijl op het plafond. We hebben gestoeid totdat we er bij neer vielen. Helaas voor mijn baasje, duurde de rust nooit lang. Ten tweede kon ik Mini Me goed gebruiken in mijn plan om Miloeder een lesje te leren. ‘s Nachts, toen Mini Me naast mij in de woonkamer op één oor lag te snurken, heb ik hem mijn plan verteld.

Mini Me, zei ik tegen hem, Mini Me, deze twee dagen wil ik alles met je delen. Mijn huis, mijn speelgoed, mijn mand en zelfs mijn baasje, maar dan moet je op zaterdagochtend mij helpen met mijn plan om Miloeder goed op haar plaats te zetten. Om haar “een poepie” te laten ruiken. Om haar te laten zien, dat ik, dat wij, boxers, nog steeds de baas zijn op het uitlaatterrein. En als we ook haar baasje kunnen laten zien, dat wij de boel wel regelen op dit veld, dan is dat mooi meegenomen.

En zo liepen wij gebroederlijk om kwart over 7 het terrein op. Aan Milou had ik uiteraard niet verteld dat Mini Me mee zou komen. Dat maakte het verrassingseffect des te groter. In het donker zag Milou niet 1 maar 2 Droppies op haar afstormen. Ik zette vol de aanval in en tackelde de herder. Op mijn commando ging Mini Me, zodra Milou de grond raakte, bovenop haar zitten. Hij zette letterlijk zijn “poeperd” op haar hoofd. En weet je wat ik toen heb gedaan? Nou? Ik ben toen, met mijn kleine snoetje, heel dicht bij haar oor gekropen. Toen ik haar haartjes voelde kriebelen, heb ik 1 keer keihard geblaft. Zo, lekker puh!

De rest van de wandeling hebben we met z’n drieën gesjeesd door de modder. Mini Me ging volledig door het dolle heen. Milou blafte beduidend minder dan normaal. Helaas had Milou’s baasje op het eind ook geen adem meer om te blaffen of om ook maar iets te doen. In al zijn onstuimigheid heeft Mini Me, het baasje van Milou vol in de roos geraakt. Het ging een soort van per ongeluk, maar toch. Zijn adem stokte, zijn handen grepen richting het midden van zijn lijf en automatisch klapte hij dubbel.

Een kwartier na deze “aanval” was het baasje van Milou weer in staat om richting huis te schuifelen. Wij, Mini Me en ik, waren beduidend sneller dan Miloeder en haar baas. En zowel Milou en haar baas waren opvallend stil. Missie geslaagd, zou ik zeggen. We hebben ze alle twee een “poepie” laten ruiken.

Wanneer kom je weer logeren, Gijs? Er zijn vast nog andere zaken waar ik hulp bij nodig heb.