D’rop en D’erover.

Daar gaat ze. En zo veel schoonheid heb ik nooit gezien. Koen Wauters van Clouseau zong het al. En vandaag hangt het liedje in mijn hoofd, want daar gaat ze… Nora.

Ik had Nora nog niet eerder op deze manier bekeken. Ze is mijn vriendin, zoals ik meerdere vriendinnen heb. Ik vind haar lief en leuk, net als de anderen. Maar echt een speciaal plekje in mijn hart, had ze eigenlijk niet. Meestal zie ik haar in combinatie met Milou op het uitlaatterrein. Dan is het oppassen geblazen. Want met z’n drieën of vieren, Saar, de andere labrador haakt ook vaak aan, rammen we alles en iedereen die we tegen komen.

Maar gisteren gebeurde er iets bijzonders waardoor ik Nora met andere ogen ben gaan bekijken. Of beter nog, ben gaan besnuffelen. Gisteren dacht ik al, ruik ik een nieuw parfummetje? Heb je je haartjes extra mooi in de vacht gelegd? Is het het loopje wat nu in één keer opvalt? Ik kwam er eigenlijk niet uit, wat haar nu zo anders maakte dan anders.

Dus vanochtend heb ik nog een keertje een volledige inspectie gedaan. En ik moet zeggen, wat ik rook bracht mij in extase. Ik kon mijn neus niet van haar bevallige billetjes af houden. Mijn focus lag volledig op haar achterwerk. Zo heerlijk schommelend, zo heerlijk ruikend, zo heerlijk voor een ongecastreerde boxerreu van ruim 2.

Milou speelde met Saar. Die gingen lekker hun eigen gang. Ik probeerde Nora voor mij zelf te houden. Rustig duwend met mijn natte neus tegen haar kontje, bewoog ik haar in het ochtendschemer richting de bosjes. Even een momentje met ons twee had ik wel erg op prijs gesteld. Heel gewillig was ze niet. Ze wilde stoeien, meppen en wildebrassen zoals we altijd doen. Ik wilde alleen mijn reukorgaan begraven in haar warme lijfje.

“Hoe oud is Nora nu eigenlijk?”, hoorde ik mijn baasje vragen aan de baas van Noor. “Bijna 10 maanden. Hoezo?” was het antwoord. “Mmm, al iets gemerkt van loopsheid toevallig?” Vroeg mijn baasje zich hardop af.

En terwijl ik de baasje hoor overleggen, nam mijn lijf de volledige controle over. Er groeide van alles onder mijn buik. Mijn rug bolde op en ritmische bewegingen waren het gevolg van spieren die samentrokken, waarvan ik niet wist dat ik ze had. Mijn aandacht ging volledig uit naar Nora. Mijn baasje hoorde ik niet meer. Had ik een baasje dan? Nora, Nora, Nora…

Mijn lichaam voerde de ritmische bewegingen in hoog tempo op. Ik deed een poging om op de rug van Nora te klimmen, want in het luchtledige dansen is ook zo wat. Mijn hele omgeving werd een waas voor mij. Dus ik zag ook de hand niet aan komen van mijn baas die mij in mijn nekvel greep. “Nee, Drop, er worden geen boxadors gemaakt op de vroege ochtend. Nora is nog veel te jong om puppies te krijgen.”

Ik keek smachtend naar Nora terwijl we beiden aan de riem werden gezet. Wie denkt er nou aan puppies, zei ik nog tegen mijn baas. Ik denk alleen aan Nora. Terwijl in mijn hoofd het liedje van Clouseau zich blijft afspelen: En daar gaat ze… zoveel schoonheid heb ik nooit gezien… fluisterde mijn baas in mijn oor dat Nora even tijdelijk, voor een week of drie niet meer kan komen spelen. “Dus zwaai maar Drop en kijk haar maar na.”

Thuis, op schoot bij mijn baasje, huil ik zachtjes om de mooiste vrouw in de wereld, met de prachtigste billen en een geur van versgebakken kadetjes in de morgen. Nora…