Vrouwen, je kan beter kippen houden

Vrouwen, ik snap er echt geen bal van. En sinds Dirkje bij mij logeert, snap ik er nog minder van.

Lig ik net lekker te dromen over heerlijke botjes en lekkere kauwstaven, staat Dirkje voor mijn neus. Ze duwt tegen mijn buik, snuffelt aan mijn billen en als ik niet snel genoeg reageer, tikt ze met haar poot tegen mijn hoofd. Eruit, bromt ze dan, luiwammes, ik wil met je spelen. Dus voor de lieve vrede verlaat ik mijn warme mandje om buiten volledig omver gemaaid te worden door dit adhd exemplaar. Ik heb niet eens tijd om adem te halen voordat ze mij weer in een bloembak schoffelt.

Maar als ik een keertje zin heb om te ravotten terwijl zij in haar mandje ligt, dan hoef ik niet in de buurt te komen. Oh nee. Op twee meter afstand zwaai ik voorzichtig met mijn staart. Ik weet dat ze mij ziet, maar ze vertrekt geen spier, zelfs haar wimpers knipperen niet. Ik kan zwaaien met mijn bevallige billen, ik kan een dansje maken, met als enige resultaat dat ze met haar rug naar mij toe gaat liggen en diep grommende geluidjes maakt. Argh!

Op het uitlaatterein, tijdens mijn vaste ochtendrondje, kijkt bruine Saar mij niet meer aan. Want in de ogen van Saar, ben ik vreemd gegaan. Hoewel ik al drie keer heb uitgelegd dat Dirkje een logeetje is en niet mijn vaste levenspartner, wil Saar van geen kusje meer weten. Ze gaat voor elke willekeurige andere hond op haar rug. Ik krijg het nakijken en mag haar schommelende billen in de verte zien vertrekken.

Als ik even op adem wil komen bij mijn baasje op schoot, zit Dirk met haar snoet er steeds tussen. Als een schaduw volgt ze mijn baasje. Helaas is ze sneller dan ik, dus er is weinig kans voor Droppie knuffeltijd bij mijn baasje, zonder dat ook Dirk zich genesteld heeft in haar armen. Opdringerig typje.

En nu krijg ik ook nog de “koude schouder” van zwarte Saar. Had ik eindelijk een rustig plekje gevonden in mijn favoriete uitkijkpost. Had ik eindelijk Dirkje van mij af kunnen schudden. Was er eindelijk stilte en rust om mij heen zodat ik mijn welverdiende schoonheidsslaapje kon houden, stak zwarte Saar haar kop door het hek. Ik schrok mij een hoedje. Had je komst dan even aangekondigd, Saar Was toch niet op je bordeelslippertjes zomaar dichterbij gekomen. Helaas. Ik kon mijzelf niet helpen en heb dus maar gebromd. En niet zo’n klein beetje. Opzouten vrouwhond. Ik had even een momentje voor mijzelf nodig. En nu wil Saar niet meer met mij neuzen…

Tja, die vrouwen. Ik snap er echt geen bal van. Dan willen ze aandacht, dan weer juist niet. Dan zijn ze lief en zachtaardig, maar als ik dichterbij kom, krijg ik een boze blik. Zo ingewikkeld.

En nu, nu heeft Dirkje ook nog mijn speelgoedbak gevonden. Mijn bak met al mijn knuffels, mijn piepbeestje en mijn kip. Elke avond stopt mijn vrouwtje al mijn speelgoed in de bak. Elke ochtend kies er ik één speeltje uit waarmee ik dan de dag doorbreng. Ik wandel er mee, ik sleep het mee naar de tuin en ‘s avonds neem ik het mee naar bed. Eén speeltje kies ik, eentje maar. Maar deze vrouwhond steekt haar kop in mijn speelgoedbak. Ze kijkt, zoekt en snuffelt. Dan gooit ze alles er uit. Niets blijft er veilig in het bakje. Mijn flossen, mijn bal, mijn favoriete varken, alles sleept ze de tuin in. En tegen de tijd dat ik naar bed ga is de bak leeg. En opruimen, daar begint ze niet aan. Nee, dit teefje is goed in zooi maken en laat het aan mij en mijn vrouwtje over om de bak weer te vullen.

Zucht, ik verstop mijn kip in mijn mandje onder mijn kleed, in de hoop dat Dirkje het niet afpakt. Mijn grote baas kijkt naar mij. Hij geeft mij een klopje op mijn rug. Als mannen onder elkaar. En hij zegt: “Drop, een les over vrouwen, neem van mij aan, je kan beter kippen houden… “