Zie jij het verschil tussen betaald werk en vrijwilligers werk? Oké, mijn baasje wordt betaald voor het ene en het andere is het liefdewerk oud papier, zoals ze dat zo mooi zeggen. Maar in de praktijk komt het op hetzelfde neer. Werk, tijd er in stoppen, met liefde en aandacht zodat de taken die gedaan moeten worden ook goed worden uitgevoerd. En vooral er plezier aan beleven. Betaald of onbetaald, zonder plezier komt er niets uit je handen.
Het bijzondere aan mijn baasje is dat haar vrijwilligerswerk ook in ene mijn vrijwilligerswerk lijkt te worden. Zonder overleg word ik weer meegesleurd en bemoei ik mij met de administratie van de Kunstroute in Hoevelaken. Dat ik daarvoor op schoot mag liggen bij de secretaris is natuurlijk een mooie bijkomstigheid. Ik verwarm met liefde haar bovenbenen terwijl zij een vinkje zet achter de naam van de kunstenaar die zijn of haar werk komt ophalen. Heb ik geen moeite mee, ik ben heel gul in het delen van mijn warmte. En ik ben zeer oplettend dat er niet per ongeluk een verkeerd werkstuk wordt meegegeven. Dat zou een ramp zijn natuurlijk.
Doordat baasje actief is in het dorp waar we wonen, zijn er mensen die denken dat ze een bekendheid is. En daar wil ik even iets recht zetten. Baasje is geen bekendheid. Dat ben ik en omdat zij altijd samen met mij wil wandelen, straalt er iets van mijn bekendheid af op haar. Waarom vertel ik jullie dit? Nou… er kwam een verzoek van de plaatselijke welzijnsorganisatie gericht aan mijn baasje. Of mijn baasje open stond voor een interview vanwege haar lokale bekendheid. Je snapt het al, ik proestte het uit van het lachen. Slierten kwijl dropen van mijn gezicht. Wat ik lekker heb afgeveegd aan baasjes broek. Mijn baasje in een interview, met een foto erbij? Ze heeft al moeite om naar haar eigen spiegelbeeld te kijken elke ochtend. Zij is altijd degene die interviews afneemt en de camera bedient. “Liever niet op beeld”, roept ze standaard als er weer eens iemand een foto probeert te maken. “Laat mij maar op de achtergrond.” Maar deze keer was de brief toch echt aan haar gericht.
Het onderwerp was de landelijke week tegen de eenzaamheid, want er zijn wel heel veel mensen in ons land, in ons dorp, die zich eenzaam voelen, weinig contacten hebben, geen vrienden en vriendinnen of zelfs geen vage kennissen hebben om een praatje mee te maken. En daar word je natuurlijk niet vrolijk van. “Drop”, zei mijn baasje, “Drop, laten we een uitzondering maken. Laten we samen mee doen aan dit interview. Jij en ik, samen op de foto en samen een tekst verzinnen. Wat zou volgens jou de beste tip zijn voor iemand die zich eenzaam voelt?” Je begrijpt, daar hoef ik niet lang over na te denken. Een hond nemen is de beste oplossing. En dan het liefst een boxer natuurlijk. Mijn baasje is nooit eenzaam want ik ben er altijd voor haar, achter haar, naast haar en bovenop haar. Hoe mooi is dat? “Goeie tip, Drop, maar praktisch niet uitvoerbaar”, mompelde mijn baasje. “Niet iedereen is in de gelegenheid om een huisdier te houden, vanwege gebrek aan tijd, geld of allergie of noemt het maar op. Laat staan om een boxer in huis te nemen. Zou toch gekkenwerk zijn. Al die doldwaze stuiterballen in ons dorp. En daarbij, Drop, dat kan onze boxerclub toch helemaal niet aan. Al die nieuwe leden. Daar hebben we toch geen trainers voor. Want opvoeden moet natuurlijk wel gebeuren. Niet de boxers natuurlijk maar wel de baasjes die daar bij horen. Die maken er anders weer een zooitje van.”
“Nee, Drop, mijn advies zou zijn om vrijwilligerswerk te gaan doen. Dat mag iets kleins zijn, een boodschapje voor de buurvrouw bijvoorbeeld, of iets groters, zoals in het bestuur van een vereniging. Wat vind je er van?”
Mmmmm, ik vind meer boxers in de wereld toch geen slecht idee om eenzaamheid tegen te gaan. Hoe goed zijn wij in het aanvoelen van de stemming van onze roedel? Hoe lief zijn wij voor kinderen en hoe geweldig zijn wij in het troosten van verdriet? En zorgen wij niet voor aanspraak tijdens een wandeling? Maar ik snap het punt van mijn baasje. Straks krijgen we allemaal slecht opgevoede baasjes die ons niet snappen. Daarom een oproepje. Wordt vrijwilliger, het zorgt voor aandacht, mooie gesprekken en liefde. En als je dan toch vrijwilliger wilt worden, wordt dan vrijwillige trainer bij de boxerclub. Wij kunnen nog wel wat handjes gebruiken.
Lees hier het interview https://www.sigma-nijkerk.nl/ontmoeting/praten-is-gezond/
0 reacties