Verhuizen

Baasjes vader zei vroeger altijd; “als je moet behangen kan je beter verhuizen” en hij voegde de daad bij het woord. Het halve land is mijn baasje doorkruist met haar ouders en haar broers voordat ze neerstreek in het plaatsje waar ze nu al weer dertig jaar woont.

Maar de laatste jaren ging het weer kriebelen bij mijn baasje “Het wordt tijd om te vertrekken, Drop. Ik heb het hier wel gezien. Ken elk paadje, elk stoepje, elk steegje en elk struikje. Ik wil iets nieuws, iets anders.” En dan zuchtte mijn baasje weer diep en verdiepte ze zich in allerlei websites met mooie huisjes door heel Nederland heen.

Maar ja, verhuizen doe je niet zomaar. Er woonde immers ook nog een puppenkind thuis en hoe zit het met werk, vrienden, vrijwilligerswerk en nog vele andere zaken die je opbouwt in het dorp waar je al zo lang woont.

Toch kroop het bloed waar het niet gaan kon en deze zomer, vrij onverwachts, kwam ons mooie huisje te koop. Ik werd wel gekend in de plannen, maar ik dacht; “Het loopt niet zo’n vaart”. Had ik het even mis. Het huis was snel verkocht en de jacht op een nieuw huis was nog niet eens begonnen.

Dus een tijdelijke oplossing voor een woonplek had de hoogste prioriteit want overhaast kopen is niet handig. Ondertussen waren mijn baasjes aan het ruimen, ontspullen. De bank werd verkocht evenals de lekkere leunstoelen. Ik hield mijn mand goed in de gaten want mijn baasjes waren in staat om ook die onder mijn gat vandaan aan een ander mee te geven. Dozen werden in de woonkamer gezet om spullen in te doen. Als ze even niet opletten, dan haalde ik zorgvuldig de spullen weer uit de doos. Mijn speelgoed, die ook in zo’n doos verdween, heb ik keurig onder het kleedje in mijn mand verstopt. Afblijven baas. Verhuizen is misschien best leuk maar van mijn spullen blijf je af.

En toen kwam de gevreesde dag. De bedden werden over gesjouwd naar de nieuwe tijdelijke woning. Er lag een heerlijk dik kussen voor mij klaar in een huis wat niet mijn huis was, maar waar ik wel verwacht werd te gaan maffen. Mijn speelgoed lag nog voor een gedeelte in het oude huis. Uiteraard heb ik mijn lievelingsbal al wel meegesmokkeld want stel je voor dat die achter zou blijven. Dan zou ik ontroostbaar zijn.

Elke dag gaan we nog even terug naar het oude huis. Ik plof dat in mijn oude vertrouwde mand. Heerlijk ruikend naar sloot en modder. Terwijl baasje de boel opruimt, schoonmaakt, weggooit en verplaatst probeer ik duidelijk te maken dat we toch echt hier moeten blijven wonen. Ik zie de meerwaarde van verhuizen nog niet. Want hoe doe ik dat dan toch met al mijn vriendinnen? Die kunnen toch niet mee?

Eén ding weet ik wel, ik ga mijn baasje niet uit het oog verliezen. Ik klamp mij vast aan haar benen want je weet maar nooit, straks verhuist ze nog zonder mij.