Druk, druk, druk, geen tijd voor een nieuw Droppie verhaal, maar gelukkig konden zijn voorgangers er ook wat van . Lees hier het verhaal van BoRies, de voorganger van Drop.
Een vreemde bezoeker
“Schat, ik bel je even om te zeggen dat het een kleine puinhoop is beneden. Ik moet zo naar een afspraak en heb geen tijd meer om het opruimen, maar dan weet je ervan, zodat je niet schrikt.” Zo begint ons telefoongesprek vanmiddag. Ik sta op het punt om naar huis te gaan als mijn echtgenoot belt. “Wat is er gebeurd?”, vraag ik. Allerlei scenario’s vliegen door mijn hoofd. De kamer beneden was spic en span toen ik vanochtend het huis verliet om naar mijn werk te gaan. In tegenstelling tot normaal, was de boel aan kant, de vloer gezogen en zelfs de eettafel vrij gemaakt van alle paperassen. Ik kan nogal een rommelkont zijn en mijn huisgenoten kunnen er ook wat van maar gisteren heb ik een schoonmaakbui gehad. De meubels verschoven van links naar rechts, verse bloemen neergezet, de hondenmand uitgeklopt en mijn administratie opgeruimd. Heerlijk, zo’n opgeruimd huis. Maar wat zou er toch gebeurd zijn zodat het weer een puinhoop is geworden?“ Mijn echtgenoot verteld. “Toen jij vanochtend naar je werk vertrok, heb ik de tuindeuren open gezet zodat de hond zelf kon bepalen waar hij wilde liggen. Binnen of buiten. Ik ben zelf naar boven gegaan om in mijn werkkamer aan de slag te gaan. Het was heerlijk rustig thuis. Ik zat diep geconcentreerd te werken totdat ik een doffe dreun hoorde. Zo’n dreun van iets zwaars dat op een tapijt valt, alleen hebben we geen vloerbedekking of kleed. Ik dacht dat ik het mij had verbeeld, totdat ik even later iets hards hoorde omvallen en nog een keer en nog een keer……“Potjandorie, wat zou die hond toch aan het uitvreten zijn”, dacht ik nog bij mij zelf. Want iets of iemand anders kon niet in huis zijn. Jij was op je werk, de kinderen naar school. Met een diepe zucht verliet ik mijn werkkamer en liep ik de trap af naar beneden. Na het openen van de huiskamerdeur, keek ik rond om te zien waar de de hond mee bezig was. Ik hoefde niet ver te zoeken. BoRies lag languit in de mand, op zijn rug met zijn poten wijd zwaar te snurken. “Mmmmmm, speelt hij de vermoorde onschuld of is er wat anders aan de hand?” Ik keek nog eens rond en zag op het grote voorraam zo’n grote vette vlek zitten met verenpatroon. “” Ach, natuurlijk, er is een duif tegen het raam aangevlogen, dat gebeurd wel eens. Meestal schudden ze dan hun lijfje en vliegen ze weer verder. Soms knakt er 1 een nekje en ligt dan dood onder het raam kozijn.” Terwijl ik naar het raam liep om naar buiten te kijken voelde ik onder mijn voeten zachte veertjes. Niet eentje maar zeker een stuk of tien. “Oké, als er een duif tegen het raam vliegt, liggen er over het algemeen geen veren binnen of de duif moet dwars door het raam zijn gegaan maar dat was zeker niet het geval. Misschien heeft de hond een kussen gesloopt? Zou kunnen dat daar de veertjes uitkomen.” Ondertussen liep ik naar de tuindeuren om ze te sluiten. BoRies heeft nog steeds zijn ogen niet geopend en snurkt nog rustig door. Nog meer veertjes op de grond, richting de keuken. Ook zag ik witte vlekken liggen. “En Sas”, zo zegt mijn echtgenoot tegen mij door de telefoon, “die bloemenvaasjes die jij zo mooi in de vensterbank hebt neergezet, lagen dwars over het aanrecht, bloemen geknakt, de vaasje leeg. Ik keek nog een keer naar de hond, de vermoorde onschuld zelve……”“En toen hoorde ik het, zachtjes geruis en geschuivel. Naast de koffiepot zat , in elkaar gedoken, een duif. Ah ha, dat verklaart de vetvlek op het raam en de veren op de grond, dat verklaart de omgevallen bloemenvaasjes en de witte (vogelpoep) vlekken op de vloer.”“En toen”, roep mijn man, door de telefoon, “volgde er een soort van slapstick / comedy door de kamer. Ik probeerde de duif te vangen, greep zijn staartveren maar bleef met mijn hand vol veren, zonder vogel, achter, die zich intussen, laag over de hondenmand scherend, genesteld had in de gordijnen. Ik nam nog een snoekduik met een theedoek in mijn handen. Wierp de doek over de vogel en gooide met een zwaai de deur open en de vogel naar buiten. ““En de hond, jouw hond”, briest mijn echtgenoot, “die werd niet eens wakker. Wat heb je daar nou aan……!!!!”
0 reacties