Mijn leven bestaat uit de drie V’s: Voer, Voetbal en Vrouwen. Klinkt als een echte doorsnee man, toch? Of mag je dat tegenwoordig niet meer zeggen? In ieder geval staat boven aan mijn lijstje Voer. Elke dag, drie keer per dag gewoon vlees, vers vees. Ik doe niet aan die vega onzin. Gooit mijn baasje er sperziebonen doorheen, dan lik ik ze af en tuf ze uit. Gedroogde groenten, daar ga ik zo van ruften dat mijn baasje besloten heeft, in haar eigen belang, dat niet meer door mijn voer te roeren. Dus gewoon vlees, lekker en veel.
Voetbal, tja, een dag niet gevoetbald is een dag niet geleefd. Ik sjouw echt elke dag met mijn favoriete paardenbal door het dorp, naar het uitlaatterrein of naar een willekeurig grasveld. Ook al is mijn baasje geen voetbalfan, ik ben dat duidelijk wel. Ik stuiter, ren en geef voorzetjes. Met regelmaat heb ik een groot scorend vermogen en plant ik de bal, geplet tussen mijn borstkas en mijn twee voorpoten in de net aangeharkte bloemperkjes. Voetbal is mijn lust en mijn leven.
En dan de laatste.. vrouwen… ik heb er al vaak over geschreven. Als ik kon zingen had ik de één na de andere liefdesballade ten gehore gebracht. Nu laat ik vooral mijn genegenheid merken door een lieflijk woordje in een oortje te fluisteren. Mijn liefde voor de vrouw, beginnend bij mijn baasje, is al omvattend. Het maakt niet uit hoe ze er uit zien, welke kleur vacht of tekening, ik val als een blok voor ze. Er is 1 kanttekening. Vrouwen in groepen, daar begin ik niet aan. Voordat je het weet komen er jaloerse scheldpartijen, bitchfights en andere narigheid van. Nee, vrouwen die bij elkaar zijn, daar moet je verre van blijven (Mijn advies is trouwens gratis voor alle heren die dit lezen.)
Na mijn voorjaarsperikelen van een paar weken geleden, was mijn seksleven weer op een laag pitje gekomen. Elke ochtend zie ik Saar en Noor de labradors en Zoë en Donna de herders, elke dinsdag zie ik Famke, maar meestal zijn de omstandigheden zodanig dat ik; a: niet alleen ben met één van de dames en b: de dames niet geïnteresseerd zijn in mij. Elkaar ontmoeten wordt een gewoonte, een sleur, saai, onderdeel van het meubilair. Dus ik dacht; hoe ‘spice ik up my life?”
Maar blijkbaar had ik niet alleen die gedachte. Gisteravond was ik naar het uitlaatterrein. Na twee rondes te hebben gelopen in mijn eentje, we staan op het punt om naar huis te gaan, komt Nora, de labrador om de hoek zeilen. In haar kielzog haar baasje….
Even een kleine duiding, Nora is een echte labrador, ze eet alles wat los en vast zit. Tot groot ongenoegen van haar baasje heeft Nora een voorliefde voor poep. Niet alleen die van haarzelf maar ook de ontlasting van anderen. Dus als ze de kans krijgt, dan steekt ze haar neus in stinkende zaken. Met als resultaat dat vaak op de meest ongelegen momenten Nora’s maaginhoud er weer uit komt. Op het net gewassen kleedje, als er belangrijke visite komt, of als je op het punt staat weg te gaan in je mooiste jurk. Ja, kleine Noor is een smeerpoets. Haar baasjes hebben al van alles geprobeerd om Noortjes vieze gewoonte af te leren. Voedingssupplementen, pillen, poeders en elke recept uit de Enkhuizer Almanak, afleiden, aanlijnen, bestraffen, het helpt allemaal niets. Als laatste redmiddel zijn ze die middag naar een gespecialiseerde winkel geweest…
Als Noortje dus het terrein op komt, knipper is twee keer met mijn oogleden. Zie ik het goed? Kriebels vliegen door mijn maag, mijn oren draaien alle kanten op en mijn ogen vallen bijna uit de kassen. Zou Noortje hetzelfde idee hebben gehad als ik? Dat ons liefdesleven een beetje saai en gewoontjes was geworden? Dat het tijd werd voor wat spanning en sensatie om de lol er in te houden? Noortje draagt namelijk een leren masker, met zo’n soepel riempje over haar hoofd. Ohhh, wat staat het haar goed en nooit geweten dat zo’n snuitensnoet van leer mij zo opgewonden zou maken. Ik stort mij op Noor. Ik gooi mijn lijf op de grond. Mijn lipjes raken trillend het gespje op haar wang. De opwinding is voelbaar in de lucht. Haar tongetje piept uit het masker. Zeker een half uur lang heb ik tegen haar aan geduwd, haar gelikt en gekust. Ik sabbel op haar riempjes. Ohhh, Meesteres met je muilkorf, mijn eigen Hanibal de Kanibaal, ik vind je zo opwindend… Zou ze morgen misschien te bewegen zijn om ook een leren stringetje te dragen, dan zwaai ik nog een keertje extra met mijn zweep.
0 reacties