Wie mij kent weet dat ik worstel met mijn gewicht. Waar sommige mensen en dieren wel wat pondjes minder mogen hebben, heb ik vaak net een pondje te weinig. Om één of andere reden blijft het eten niet altijd in mijn maag zitten en mijn liefde voor lange wandelingen en sportieve dingen helpen ook niet om op gewicht te blijven. Ook al eet ik drie keer per dag vers vlees.
Maar momenteel, omdat ik iets minder actief ben door de warmte en door bijvoeding heb ik eindelijk, sinds tijden weer eens de dertig kilo aangetikt. Ik zit goed in mijn vel en vind zelf dat ik er geweldig uit zie. Ook mijn baasje viert elke keer als ik de 30 kilo nader een klein feestje. Hoera, hoera, geen gratenpakhuis meer, maar gewoon een gespierde paling.
Deze week was ik weer mee naar het werk van mijn baasje. Zij werkt momenteel in een wijkcentrum waar allerlei mensen binnen komen wandelen. Over het algemeen vinden ze mij leuk en omgekeerd. Komen er mensen die niet van honden houden, dan trek ik mij stilletjes terug achter de stoel van mijn baasje.
Mijn baasje zat te lunchen aan de lange bank met eettafel. Een oudere dame komt langzaam het wijkcentrum binnen schuifelen. Ze ziet er uit als Vrouwtje Theelepel, klein, beetje krom gebogen, rond van vorm, wit haar en vriendelijke ogen. “Oh, een boxer” roept ze uit, als ze mij voorbij ziet wandelen. Ze begint een heel verhaal over haar Bull mastiff die ze vroeger had van wel 50 kilo, zo’n lief klein ventje, haar schoothondje. En dat ze het tegenwoordig moet doen met een klein keffertje omdat ze de kracht niet meer heeft om een grotere hond uit te laten.
Als Vrouwtje Theelepel klaar is met haar verhaal vraagt ze netjes en beleefd aan mijn baasje of ze mij mag aaien, want ja platsnoeten hadden toch echt haar voorkeur. Na een knikje van mijn baasje wandel ik op haar af. Leg rustig mijn snoet op haar schoot zodat ze goed bij mijn oren kan komen. Ze kriebelt mijn linker oor, mijn rechteroor en onder mijn bakkes. Ik sluit mijn ogen en voel haar kromme vingers afzakken naar mijn rug en dan naar mijn flanken. Ze aait over mijn ribben die mijn eigen baasje altijd liefkozend mijn xylofoonspel noemt. Ze steken een beetje uit namelijk. Dan komt de hand van Vrouwtje Theelepel omhoog, ze steekt haar wijsvinger priemend uit naar mijn baasje en roept: “Hij is te dik!” En mijn baasje zegt geheel verbouwereerd “wat zegt U?” En opnieuw prikt Vrouwtje Theelepel met haar vinger richting mijn baasje en roept “Hij is echt te dik”.
Mijn baasje heeft bijna in haar broek gepiest van het lachen en ik… ik was tot op het bot beledigd en die kun je voelen. Heel goed voelen.
0 reacties