Vinden jullie het ook zo belangrijk, een beetje privacy in je leven? Ik vind namelijk dat mijn baasje soms een stapje terug moet doen. Ze hoeft niet alles te weten. Ze hoeft niet alles te zien. Maar ze is zo nieuwsgierig, niet normaal. En het ergste is, ze wil overal een foto van maken. “Je bent ook zo schattig” roept ze dan. Of “Voordat ik het weet, ben je al groot”, en dan klikt ze de camera weer. Echt, ze laat mij geen moment met rust. Vreselijk mens, mijn baasje.
Mijn mand heeft ze zo in de kamer gezet dat ze mij kan zien vanuit de keuken en vanaf de bank. Even uit het zicht liggen, dat is er niet bij. Mijn edele delen likken, toch echt iets dat dagelijks moet gebeuren, daar heeft ze vol zicht op. Ze schudt dan afkerend haar hoofd. Maar ik kan het toch niet helpen. Het is een klusje wat geklaard moet worden, liefst in afzondering. Toch zit ze er elke keer bovenop.
Verdwijn ik uit het zicht in het bos, gaat ze gelijk roepen en schreeuwen. Alsof ik weg zou lopen. Echt niet. Als een ordinair viswijf gaat ze tekeer terwijl ik alleen even met mijzelf alleen wil zijn. Gewoon een momentje privacy.
Maar het toppunt was toch vorig weekend. Samen met mijn baasje had ik Milou, mijn herdervriendin opgehaald. Ze kwam een middagje spelen. Heel gezellig. Samen hebben we door tuin geracet, in het badje gezeten en gegraven in het gras. Baasje was aan het werk en keek af en toe met een schuin oog de tuin in. Toen baasje druk in gesprek was hebben Milou en ik ons tactisch even terug getrokken. We wilden een momentje voor ons zelf. Even een beetje privacy, snap je.
En net, echt net, toen ik in de armen van dit prachtige vrouwtje lag, toen ik haar neusje zachtjes tegen mijn neusje aandrukte, toen ik mijn borstkas tegen haar harige velletje aan duwde, toen kwam mijn baasje weer om de hoek met haar camera. Klik, Klik, Klik.
Weg privacy, weg het ultieme moment om mijn liefde te uiten. Ik ga aangifte doen van gluurderspraktijken. Voyeurisme. Schandalig!
0 reacties