Mopperkont

Oké, ik moet toegeven. De afgelopen week was niet mijn beste week in mijn 5 jarig bestaan. Normaal gesproken mopper ik helemaal niet zo veel, maar deze week had ik veel te klagen. En nee, ik klaag niet over de spoedoperatie van afgelopen maandag. Wat moet, dat moet, ben blij dat ik er nog ben en ik heb niets te klagen over de Witjassen in het algemeen en al zeker niet over adequate, snel handelende jongedames die er voor gezorgd hebben dat ik weer zin in het leven heb gekregen.

Maar… er is altijd een maar, ik moet wel even mopperen over één van de lieftallige assistentes. Ze bleef hardnekkig mij aanspreken in de vrouwelijke vorm. “Wat is ze lief geweest. Wat is ze toch een moppie, die Droppie.” Ze hebben dan wel tegen mijn uitdrukkelijke wens in, mijn bitterballen verwijderd, maar dat betekent nog niet dat ik een meisje ben geworden. Zeker niet. Na de laatste operatie werd ik wakker met een extra friemel. Ja, je gelooft het niet maar uit mijn buik stak gewoon een slangetje waar van alles uitdrupte. “Dat is een drain, Drop, om alle viezigheid uit je buik te laten komen, zodat je niet opnieuw een ontsteking krijgt.” Nou, het voelde en werkte precies als een friemel. Daar komen toch ook afvalstoffen uit. Kortom, er was geen enkele reden voor deze assistente om mij tot meisje te bombarderen want als ze goed gekeken had … was ik hard op weg om een aap met 7 gouden l…llen te worden.

Normaal gesproken ben ik niet zo mopperig. Zeker niet naar andere honden toe. Ik negeer de druktemakers en heb alleen oog voor rustige jonge dames. Maar deze week mopperde ik naar alle honden toe. Al liepen ze niet eens bij mij in de straat, wat zeg ik, in de wijk, dan mopperde ik al. Gewoon even een waarschuwings ‘aan mijn lijf geen polonaise, want ik heb genoeg aan mijzelf’ brommetje. Nee, ik ben niet helemaal mijzelf.

En waar ik nog het meest op gemopperd heb, is mijzelf. Mijn darmen zijn een beetje van streek. Daardoor heb ik nogal wat gasvorming in mijn buik. De boel is natuurlijk ook goed van slag. Als ik dan buiten loop, laat ik steeds windjes, niet van die harde, maar van die natte met knettergeluiden. Zodra ik zo’n wind laat, draai ik mijn kop naar achteren en brom ik tegen mijn eigen billen. Maar het lijkt niet te helpen, de windjes blijven komen en van alle narigheid moet mijn baasje met van die babydoekjes na elke wind mijn billen vegen. Dat is pas echt een reden om te mopperen.

Nee, dit was niet mijn week, sorry. Om dit verhaal toch met een positief stukje af te sluiten, ik heb twee geweldige beterschapskaarten van mijn vriendinnen Nora en Donna gekregen en boven mijn bed gehangen. Hoe leuk is dat! Gauw maar beter worden zodat ze kunnen komen logeren.