Al weken drentel ik voor de etalage van de boekhandel heen en weer. Ik kan maar geen keuze maken voor een Valentijnskaart. Hartjes, bloemetjes, beertjes, allemaal even lief en zoetsappig maar past dat wel bij haar? Of kan ik toch maar beter een kadootje uitzoeken? Chocolaatjes gaan het niet worden, daar kunnen wij honden niet tegen. Dan maar een kauwstaafje want de liefde voor een boxer gaat toch door de maag. Is dat wel romantisch genoeg of moet ik toch voor de spaghetti gaan zoals in Lady en de Vagebond, die tekenfilm. Beetje afgezaagd, toch? Die rode saus maakt ook zo veel vlekken op haar smetteloze witte lijfje. En zo blijf ik maar wikken en wegen. Wat is goed genoeg voor mijn liefste en laat zien dat het van mij afkomstig is, want een Valentijnskadootje verstuur je natuurlijk anoniem.
En dan bedenk ik, wij boxers zijn recht door zee, geen ellebogenwerk, geen achterbaks gedoe, geen anonimiteit. What you see is what you get. Dus het beste kadootje wat ik haar kan geven, is mijzelf.
De enige uitdaging zit in haar broer. Die is er ook altijd bij en zeer beschermend naar zijn zus. Mij kan hij dan ook niet luchten of zien en omgekeerd. Best een leuke jongen hoor, maar met hem in de buurt maak ik geen kans.
Dan lees ik op de app dat broerlief een avondje gaat bankhangen met zijn grote baas. Gewoon mannen onder elkaar, biertje erbij en voetbal op t.v. Hij komt dus niet naar de training maar zus wel. Dit is dus mijn grote kans.
De hele dinsdag heb ik mijzelf gepoetst, mijn oren, mijn poten en mijn neus. Haartjes de goede kant uit, mijn kuifje recht omhoog en mijn witte bef in de biotex gezet. Vanavond gaat het gebeuren. Ik gooi het eruit en bied mijzelf aan. Dat kan ze toch niet weigeren. En als ik mijn aanzoek dan doe voordat de andere boxers op het trainingsveld komen, is er ook geen concurrentie.
Ik zie haar al in de verte. Door de regen lijken er wel diamantjes te schitteren op haar witte vachtje. Ze huppelt bevallig over het veld en helpt haar vrouwtje met het klaar zetten van de trainingsspullen. Er zijn nog geen andere honden dus mijn baasje maakt mij los en fluistert “Succes Drop”. En ze geeft mij een knipoog.
En daar ga ik. Met mijn beste beentje voor, ren ik het veld op. Met vier poten de lucht in, draai ik om mijn as. Mijn bevallige billen duw ik tegen haar snoet en nog een keer en nog een keer. Mijn hele lijf straalt uit dat ik van haar hou. Maar voordat ik haar plat op haar bekkie kan zoenen, heeft ze mij met één soepele beweging gevloerd. Daar lig ik dan, op mijn rug, vier poten omhoog. Mijn allerliefste ontpopt zich tot een ‘karate Jetje’. Ze bedenkt zich geen moment. Gaat over mij heen staan en brult op niet zo subtiele wijze. Nee, deze dame heeft geen broer nodig om zich te verdedigen. Haar boodschap was zo ook wel duidelijk….
En deze Drop droop af, met een gebroken hart, een snik in de keel. Maar volgende week, volgende keer, dan probeer ik het gewoon weer want er komt een dag, dan valt ze als een blok voor mijn charmes, dat kan toch niet anders?
0 reacties