Mijn baasje is een beetje raar. Dat is niet erg. Ik leer er mee om gaan en ja, niet iedereen kan ze allemaal op een rijtje hebben. Maar deze keer heeft ze zichzelf weer overtroffen. Mijn baasje is namelijk in haar vrije tijd verhalenverteller bij VerhaalHalen in Huizen. Dit is een groepje met vertellers en organisatie die in de wintermaanden 1 keer per maand een verhalenvertelcafé organiseert. Iedereen mag aanschuiven om te komen luisteren. Onder het genot van een kopje koffie of thee vertelt de verteller met daarom heen muzikale omlijsting van diverse artiesten. Heel gezellig allemaal en ik vind het prima want ik hoef niet mee. Ik ga niet mee en sterker nog, ik wil niet mee. Ik hoor mijn baasje elke dag uren in de rondte zwammen. Dan ga ik toch niet naar dat vertelcafé om naar haar te luisteren. Nee, laat mij maar lekker op zondagmiddag mijn schoonheidsslaapje doen na een heerlijke boswandeling of zo.
Dus ook vandaag zijn mijn baasje en ik naar het bos gegaan, nadat ik ook al een kilometer of 5 naast de fiets had gelopen. Het weer was heerlijk en het bos rook lekker. Mijn energie was ik wel kwijt dus na thuiskomst en een volle bak voer ben ik lekker mijn mandje ingedoken. Veel rust kreeg ik helaas niet. Ik zag namelijk mijn baasje allerlei spullen in en aan een rugzak hangen. Ze stopte ook mijn riem, mijn tuig, regenjas en zwemvest in een tas. Wat ging ze toch doen? Ze zou toch verhalen gaan vertellen in de kerk? En mij heerlijk met rust laten? Toen ze ook nog naar beneden kwam in haar buitensportbroek, lange oranje kousen, een boxer t-shirt, haar regenjas en een tropenpet. Toen wist ik het zeker. Al haar knikkers in haar hoofd zijn door elkaar geschud.
“Ga je mee Drop? “ hoorde ik haar even later vragen. En ze deed de achterbak van de auto open. Dat kon ik natuurlijk niet weerstaan en hup, daar zat ik, onderweg naar het verhalenvertelcafé. En zeg nou eerlijk, als mijn baasje maf doet, dan moet ik haar toch behoeden voor nog meer rare dingen.
Nou… ik kan je vertellen, dat is niet gelukt. Van alle gekken dingen die ze kon verzinnen, overtrof dit toch wel mijn stoutste verwachtingen. Ze had van mij, Droppie, de stoerste boxer van heel mijn huishouden een decorstuk gemaakt, Echt waar. Ik moest mee voor de aankleding van haar verhaal.
Zo moest ik mijn regenjas aan, terwijl er binnen geen druppel water naar beneden viel. Zelfs niet uit het wijwaterbakje. Gelukkig kon de jas na een minuutje al weer uit, maar jongens, wat liep ik toch voor schut. Het kon nog erger. Zo trok mijn baasje mij mijn reddingsvest aan. Mijn reddingsvest, in de foyer van een kerk, geen water in de buurt, alleen de kopjes thee op de tafels van de luisteraars.
En als laatste, ik verzin het niet, vertelde ze al mijn bedgeheimen aan de bezoekers. Alle kleine en grotere gênante momenten uit mijn leven gooide ze zo uit haar mond de zaal in. Ongecensureerd. En de bezoekers maar lachen.
Bij thuiskomst heb ik mijzelf begraven in mijn mand. Met mijn rug richting de baas. Dit was echt de ergste dag uit mijn leven. Wil iemand mij adopteren?
0 reacties