Groots en meeslepend leven, dat hoeft voor mij eigenlijk niet zo. Ik snap de hang naar avontuur wel. Ik wil ook graag wel eens een nieuw geurtje ruiken, maar om daar nu 12 uur voor te vliegen is een beetje overdreven. Zeker als je dan in een land terecht komt waar ze ratelslangen hebben, zwarte beren en mountainlions. Nee, niets voor mij, veel te ingewikkeld en veel te ver van mijn bed.
Mijn baasjes zijn wel gegaan en ik heb heerlijk gelogeerd op de Veluwe met bos om de hoek, een grote tuin, met regelmaat goed te eten en de gelegenheid om op schoot te klimmen voor een welverdiende knuffel. Tuurlijk moesten we even aan elkaar wennen, mijn oppas en ik. Waar zij enthousiast mij meenamen naar hun werkkamer zodat ik niet ongezellig alleen in de woonkamer achter zou blijven, bleek dat toch niet zo’n goed idee te zijn. Ten eerste loop ik geen trap en dan is een volwassen boxerreu best zwaar om naar boven en naar beneden te tillen. Ten tweede snurk ik zo hard dat collega’s aan de andere kant van het computerscherm het idee hadden dat er een aardbeving op komst was. (Sorry daarvoor)
Maar we zijn aan elkaar gewend geraakt. Ik heb ze laten zien hoe snel je ten onder kan gaan in een moddersloot en dan proestend en hoestend er voor zorgt dat iedereen kan meegenieten van de stank en de viezigheid. Ik heb ze geleerd dat ik zeer goed in staat ben om 5 identieke ballen te verdedigen en toch steeds de enige juiste uit het rijtje te pikken. Nee, aan mijn neus mankeert niets. En ik heb er voor gezorgd dat men inzicht kreeg in de psyche van de boxer. Zo heb ik mijn mand graag staan in de zichtlijnen van de keuken en woonkamer en liefst nog een extra kleedje bij het voorraam om naar buiten te kijken. Het is allemaal belangrijk, al lijkt het nog zo klein en nietszeggend.
Na een kleine twee weken stond baasje weer op de stoep. Uit de verhalen van mijn voorgangers weet ik dat je op zo’n moment het beste je baasje kan negeren. Laat haar maar voelen dat ze is weggegaan zonder je. Alleen zit ik niet zo in elkaar. Ik heb haar getackeld, tegen de grond geduwd, ben op haar gaan staan en toen vastgeklemd voor een uur terwijl ik ondertussen elk onderdeel van haar lijf heb afgelebberd, gelikt en geslobberd. Toen ik haar eindelijk een beetje ruimte gaf om in ieder geval rechtop te gaan zitten heb, ik mijn tanden in haar schoen gezet en mijn voorpoten klem om haar enkels. Dan moet je wel van hele goede huize komen om nog te kunnen ontsnappen.
En dan is het tijd om thuis weer te wennen. Gewoon je vertrouwde rondje te wandelen. Je vriendinnen opzoeken die opvallend rustig en stil waren geweest de afgelopen twee weken maar nu werkelijk alle registers opentrokken om mij te verwelkomen. Het lawaai was oorverdovend, ik werd geramd, gekust, betoeterd en achterna gezeten. Ik moest echt een beetje bijkomen van die hitsige tantes. Mijn rondje dorp heb ik al weer gelopen en het laatste stukje van het ijshoorntje weer gebietst. De dierenwinkel heb ik onveilig gemaakt en al mijn speelgoed uit de mand gehaald en natuurlijk niet meer in terug gelegd.
Het is dan niet grootst, niet avontuurlijk, niet opwindend of getuigd van veel spanning, maar ik word er blij van. Gewoon blij als van een hoopje gras dat in de zon ligt te drogen en wat heerlijk kriebelt aan mijn lijf. Gewoon blij om baasje weer te ruiken en haar het leven zuur te maken. Gewoon blij om weer mijzelf te zijn.
Ja, het leukste van vakantie is thuiskomen!
0 reacties