Eens per jaar ga ik naar de Witte Jassen. Deze dames en heren wonen aan het eind van mijn straat. Ze hebben koekjes, veel koekjes en in ruil daarvoor krijg ik een prik in mijn bil. Vind ik niet erg want die Witjassen zijn leuk en lief en aardig. Die prik die voel ik niet eens.
Naast de Witjassen ga ik ook naar een andere dokter. Ik noem haar het kruidenvrouwtje. Zij zorgt ervoor dat mijn ontstekingen in mijn pootjes wegblijven. Waar ik de Witjassen geweldig vind, ben ik een stuk gereserveerder naar het kruidenvrouwtje toe. Niet dat ze niet aardig is of dat ze geen lekkere koekjes heeft, nee, dat is het niet. Ik heb er lang over nagedacht maar na het bezoek van afgelopen week, weet ik het. Ik ben niet zo gek op haar omdat haar huis een beetje raar ruikt. Zelf ruikt ze naar paarden en hondenkoekjes. Daar is natuurlijk niets mis mee. Maar als ik binnen kom bij haar, dan trek ik al mijn neus op. Het stinkt er, vind ik. Het riekt, het meurt. Het liefst keer ik weer om en stap naar buiten. Ze heeft namelijk houten blokjes staan met flesjes waar sterke geuren in zitten. Ze kijkt dan hoe ik op de geuren reageer. En ik kan je vertellen, ik reageer niet zo goed.
Staat bij ons thuis de airfryer aan, dan zit ik al met een dicht geslibde neus in de tuin. Gaan die mafkezen van baasjes weer eens gourmetten, dan pak ik mijn koffer en ga ik logeren. Vreselijk wat een stank. Wierookstokjes, bah, ik moet er van niezen. En mensen die zichzelf marineren met aftershave, daar kom ik niet bij in de buurt. Mijn tere neusje kan dit niet aan.
Terug naar het kruidenvrouwtje. Ik ben blij dat zij mij helpt om mijn ontstekingen te bestrijden. Het gaat ook goed. Ik scharrel al een maand of drie pijnloos door het leven en dat was mij een lange tijd niet overkomen. Hulde aan het kruidenvrouwtje. Nu had ik mij verstapt vorige week. Zo ernstig dat zelfs mijn hoopersles de soep in liep. Dus op naar Otterlo, naar het kruidenvrouwtje. Ze betaste mij, ze kneep in mij, ze sjorde, duwde en trok. Geduldig heb ik het ondergaan. Toen kwam ze met een spray, je weet wel, zo’n flesje met een knopje en dan spuit er iets uit. Ze zei nog “Drop, dit doet geen zeer, het helpt echt” en ze spoot de spray op mijn elleboog. Allemachtig, ik viel bijna flauw. Of het eucalyptus was, pepermunt of kokosolie gemend met appelmoes, ik vond het vreselijk. Mijn poten verstijfden, mijn rug stond krom, ik voelde een nies komen uit mijn tenen. Ik haalde adem en nog een teug en daar kwam de nies. Uit het puntje van de staart dwars door mijn lijf uit beide neusgaten kwam met een forse snelheid slierten snot. Met raketkracht schoot het snot via mijn poezelige neus in de haren van het kruidenvrouwtje. Mooie witte slierten snot tussen haar blonde krullen. High lights puur natuur. En gratis!
De volgende slierten hingen van mijn kin op mijn knieën, wat ik weer goed kon combineren met het kwijl wat ik geproduceerd had door de lekkere koekjes die ze mij voerde. Na het schudde van mijn kop was de kleine praktijkruimte omgedoopt tot een griezelgrot met draden aan het plafond, vlekken aan de muur en natte slijmsporen op de grond. Halloween is er niets bij.
Ja, het zal haar nog lang heugen dat ik ben geweest. Het kruidenvrouwtje heeft nu de spray meegegeven aan mijn baasje. Ik snap niet waarom, maar baasje wil het alleen op mij spuiten als ik buiten ben. Ik doe mijn uiterste best om mij dan te verstoppen in de struiken, want die stank is echt onverdraaglijk, al moet ik eerlijk zeggen, ik loop al weer een stukje beter. Pech voor mijn baasje, dan betekent dat ik ook harder weg kan lopen.
Over drie weken moet ik terug komen bij het kruidenvrouwtje, heeft er iemand een gasmasker te leen?
0 reacties