Zoals jullie vast wel weten, loop ik elke ochtend trouw met mijn vier vriendinnen over het uitlaatterrein. Saar en Nora de labradors en Zoë en Donna de herders. Moet een baasje vroeg werken of heeft een baasje een vrije dag, dan kan het zo zijn dat één van de honden er niet is. Het gebeurt zelden of nooit dat er niemand is om mee te spelen. Nee, we zijn trouw aan elkaar en vinden het altijd leuk om elkaar te zien. Dus met de vakantietijd in aantocht hebben we duidelijke afspraken gemaakt. Eerst ga ik en als ik terug ben, dan gaan Zoë en Nora, halverwege gaat Saar en Donna en ik, wij saampjes zullen dan het fort bemannen. Met zijn tweetjes, gewoon gezellig, elke ochtend even bijkletsen, rennen en duwen.
Ik loop nu al een paar ochtenden alleen, moederziel alleen, geen Donna, geen getoeter in mijn oor. Geen wit spook wat mij achterna zit of mijn stok afpakt. Ik kijk steeds achterom want ze zou toch komen? Ik controleer elke struik en trek mijn baasje naar de uitgang waar zij, Donna altijd het terrein opkomt. Maar nee, ik loop nog steeds alleen. Hoe kan dat nou? Dat is toch tegen de afspraak. Met mijn ziel onder mijn poten loop ik het terrein af. Spelen in mijn eentje is toch minder leuk.
Op de terugweg kom ik, aan de riem, Donna tegen. Mijn hartje slaat een slagje over. Is ze gewoon te laat of ben ik te vroeg? Het maakt niet uit. We kunnen nu alsnog, toch baasje? Het baasje van Donna houdt de lijn kort, erg kort. “Hou Drop maar goed vast”, zegt ze. “Niet te dichtbij alsjeblieft, want Donna is loops.” En ja, ik pik een vleugje liefde op, mijn neusje gaat van links naar rechts. Mijn kwijlebabbel begint direct te trillen. Vlokken schuim vliegen uit mijn mond. En ik begin te trekken. Donna staat daar en is nog aantrekkelijker dan normaal. Helaas werkt mijn baasje niet mee. Ze gaat rechtsomkeert. “Nee, Drop, nee. Dit gaat nu even niet. Het enige wat jij nu wil is er bovenop duiken, en dat gaan we niet doen.” Dat gaan we niet doen? Denk ik bij mij zelf. Dat is het enige wat ik wil. Ik krijg geen kans. Baasje is streng, kordaat en vasthoudend.
Dus loop ik alleen, helemaal alleen over het uitlaatterrein. Geen Saar, geen Nora, geen Zoë en geen Donna. Hoe moet het nu verder? Ik kan toch niet alleen de zomer door komen? Geen vriendin om lekker tegen aan te hangen. Geen mooi meisje om even te zoenen. Geen knappe tante om in haar achterpootjes te bijten. Mijn koppie gaat steeds meer hangen. Mijn tenen slepen over de grond. Totdat… om de hoek een bordeaux dog komt. En niet zomaar eentje. Een knappe volslanke dame. Haar staartje zwiept en zwaait heen en weer. Haar kwijldraden hangen tot op de grond. Ik vergeet bijna adem te halen. Ze is adembenemend mooi en ik had haar al een poosje niet gezien. Sky. Haar naam is hemels en haar voorkomen ook. Ze waggelt met haar stevige billen. Ik strijk met lijfje tegen haar aan. Kom samen rennen, kom samen zwemmen en we duiken de bosjes in om even later volledig verzopen er weer uit te komen. Oh wat is ze mooi. Ik ben op slag mijn vriendinnen vergeten. Laat ze maar lekker op vakantie blijven. Laat ze maar aan een touwtje door het dorp moeten lopen omdat ze loops zijn. Ik heb Sky en daar ga ik mee afspreken, elke dag. Wat zeg ik, drie keer per dag! En misschien, als ik de kans krijg, ga ik ook nog even bij haar thuis kijken. Kunnen we daar met zijn tweeën het fort bemannen….
0 reacties