Wat een week was het weer. Druk, druk , druk. De week begon met Koningsspelen bij de Boxerclub. Die gekke baas van mij had voor de gehoorzaamheidsgroep oud Hollandse spelletjes bedacht zoals de eierrace, zaklopen en koekhappen. En natuurlijk moest ik alle spelletjes even thuis uit proberen. Want je weet maar nooit of die mafklapper van een baas iets verzonnen had wat echt niet door de beugel kon. Gelukkig hebben de puppen en puberhonden flink hun best gedaan op alle spelletjes. Vooral de buikspieren van het lachen zijn enorm getraind.
Toen kwam Koningsdag. Liep ik daar trots met mijn mantel rond te paraderen op de vrijmarkt. Ik zocht naar nieuwe speeltjes voor een prikkie. Want het was weer eens bedroevend gesteld met mijn zakgeld. Ik kon geen keuze maken tussen al die mooie knuffels die op de kleedjes lagen. Uiteindelijk heb ik gekozen voor een ballon. Die was gratis en het tuutje paste precies in mijn bekkie. Wat een bekijks toen ik met ballon en al door het dorp liep te sjouwen. Zo trots als een aap met zeven l..llen liep ik rond.
Na die drukke dagen beloofde mijn baasje dat het een rustig weekend zou worden. Dus niet. Er moest worden getuinierd. Hier wat onkruid weghalen en daar een plantje planten. Ik heb geholpen met het graven van de gaten. Ik heb de bezem aangevallen en ik heb vakkundig mijn billen geparkeerd op de plekjes die geschoffeld moesten worden.
Aan rust kom je gewoon niet toe in mijn huishouden. Niks uitslapen, extra lang blijven liggen of een tukkie tussendoor. Altijd maar weer in de benen en in de aktie. Geen wonder dat ik zo mager ben gebleven. En ook vandaag werd er weer een beroep op mij gedaan. “Drop, ga je mee skaten?”De jongste pup van mijn baasje staat voor mijn neus. Skaten? Ja leuk, het is al weer een tijdje geleden dat we samen zijn gaan skaten. Hij op die grote rollerblades en ik erachteraan. Wedstrijdjes doen wie het eerste bij het keerpunt is. “Nee Drop, vandaag geen wedstrijd want we gaan Cara leren skaten. Ze is heel sportief maar om één of andere reden is het haar nooit gelukt om zich veilig voort te bewegen op die wieltjes. Als jij nou mee gaat, kan je de boel goed in de gaten houden en haar geruststellen.”
En zo stonden we met zijn drietjes op het industrieterrein. Pup van de baas schoot met hoge snelheid van links naar rechts over het asfalt en Cara ploeterde centimeter voor centimeter op die onhandige dingen. Ik bleef dicht bij haar in de buurt om te zorgen dat ze overeind bleef totdat ze zei. “Drop, misschien moet ik mij gewoon een keertje laten vallen. Als ik merk dat vallen niet zo erg is, durf ik misschien iets harder te gaan skaten.” Goed idee, dacht ik. En ik moedig haar aan door zachtjes tegen haar op te springen. Ze wiebelt, ze wankelt, ze maait met haar armen. Eén been komt los van de grond, het andere been begint te trillen. Het graspolletje blokkeert haar wieltje van de skate en met een mooie boog beland ze met haar kont op het gras. Ik bedenk mij geen moment en duik tussen haar benen. Want ja, samen skaten is samen vallen.
Al rollebollend door het gras, lukt het mij ook nog even snel om mijn tong in haar oor te proppen. Even checken op pindakaas natuurlijk. Terwijl wij samen verstrengeld liggen in het lange gras, begint Cara onbedaarlijk te lachen. “Weet je Drop, honden en meiden van 25 horen niet te skaten. Die moeten eigenlijk gewoon op hun rug in het gras liggen staren naar de wolken die voorbij drijven. Vele malen veiliger en net zo gezellig. We blijven nog even liggen….”
0 reacties