Ik weet niet hoe jullie huis er uit ziet, maar mijn baasje noemt ons huis “hufterproof”. Geen idee wat dat precies inhoudt maar de meubels zijn stevig en de tierlantijntjes zijn beperkt. Ik dacht dat dat kwam omdat mijn baasje jongenspuppies heeft. Van die stoere mannen die het liefst de hele dag stoeiend, trekkend en duwend door het leven gaan.
Voetballen mag niet binnenshuis, maar blijkbaar is volleyballen wel geoorloofd, want regelmatig wordt er een balletje hoog gehouden in de woonkamer. Daarentegen mag ik geen bal in huis hebben. Dat komt misschien doordat ik die dingen altijd laat slingeren achter of voor de voeten van de baas.
Toen ik nog een klein monstertje was, heb ik ook geprobeerd het huis zo veilig mogelijk te maken. Na een korte inspectie van de woonkamer kwam ik tot de conclusie dat de bijzettafels te hoekig waren. Daar zouden mijn baasjes hun scheenbenen aan open kunnen halen. Op een ochtend, ik had niet eens zoveel tijd nodig, heb ik vakkundig elk hoekje rond geknaagd. Alles heb ik ervoor over om de veiligheid in dit huishouden te garanderen.
Met de tijd heb ik geleerd dat het huis niet jongensproof is gemaakt, maar boxerproof. Die bijzettafeltjes zijn namelijk zo opgesteld dat mijn staart niets kan raken. Een salontafel hebben mijn baasjes wel gekocht, maar er staat niets op. Geen plantje, geen kaarsje, geen vaasje, geen glas. Te gevaarlijk, oordeelde mijn baas. “Die zweep van jou is dodelijk Drop. Jouw staart laat blauwe strepen achter op mijn benen, laat staan wat er gebeurt als je iets kwetsbaars raakt. Dan kunnen jouw poezelige pootjes zomaar in het glas staan. Nee, te gevaarlijk. De visite mag aan de keukentafel zitten of houden hun kopje maar in hun handen.”
Nu kom ik regelmatig bij andere mensen thuis. Baasje krijgt dan direct een paniekaanval als ik, als een soort bulldozer, door andermans woonkamer schiet. Links en rechts schieten haar handen uit haar mouwen om glazen water, vaasjes en kunstwerken veilig te stellen. Ze wordt er steeds handiger in, moet ik bekennen, maar soms…
Mijn favoriete wandelmaatje Kees is een half jaartje geleden verhuisd van een woonhuis een straatje verderop naar een appartement, 2 hoog in de nabijgelegen stad. Baasje was er al een paar keer geweest. Maar ik, ik mocht steeds niet mee. “Te nat, te vies, je maakt er een zooitje van daar in hun nieuwe onderkomen. Alles is net gesaust en de vloerbedekking is spik splinternieuw. Nee, Drop, het kan echt niet.” Totdat Kees zei; “Laat hem maar komen, het hondje van mijn dochter komt toch ook gewoon over de vloer.”
En daar stierde ik naar binnen. Hoofd laag, neus op de grond, staart in de propellorstand. Het rook naar nieuw maar toch zo vertrouwd. De meubels kende ik nog vanuit het oude huis En toch was het er vreemd. Geen achterdeur met tuin, maar een balkonnetje waar ik niet op mocht. Geen lange gang met lambrisering maar een deur naar een slaapkamer. Kees zat in zijn favoriete stoel. Ik heb hem afgelebberd. Zo fijn om hem weer te zien. Baasje ging er bij zitten, ik snuffelde wat rond. Nu is het appartement wat kleiner dan het vorige huis. Alles staat iets dichter op elkaar en ondanks de jaren ervaring met mijn ras, boxers, werd toch het kopje koffie op de salontafel geplaatst. Je raadt het al, met 1 welgemikte zwiep van staart lanceerde ik het kopje met inhoud over de tafel en over de vloerbedekking. De mooie bruine kleur droop over de lichtbruine bijna crème kleurige vloerbedekking.
Terwijl ik denk dat een vloerbedekking met vlekjes nog steeds dezelfde functie heeft, kon mijn baasje er niet om lachen. Het zal vast wel weer een poosje duren voordat baasje mij weer meeneemt naar Kees.
0 reacties