Baasje slaapt boven en ik beneden. Dat is altijd zo geweest. Zo zit de wereld in elkaar, ik weet niet beter. Net zo goed als dat een huis is om te wonen en een schuur om je fiets in te stallen. Altijd al zo geweest. Zo zit de wereld in elkaar, ik weet niet beter. En natuurlijk zijn er uitzonderingen op de regel. Als we gaan kamperen bijvoorbeeld, dan slapen we samen in een tent, zij aan zij. Dan is er geen boven of beneden. Nee, we gaan samen met de kippen op stok, naast elkaar. Logisch.
Maar bij mijn baasjes is niets logisch. Jullie weten dat ze hun prachtige huis met grote tuin zomaar op een dag hadden verkocht. Zonder overleg met mij, de meest belangrijke persoon in hun leven. We verhuisden naar een tijdelijk huis. Ook prima. Het was een beetje inleveren qua ruimte maar de basisprincipes bleven gehandhaafd. Ik waak over de benedenverdieping en baasjes snurken boven. De garage heeft ruimte voor de fiets met kar en de luie stoel staat in de woonkamer.
Nu zijn we verhuisd naar ons nieuwe onderkomen. Helemaal leuk, dichtbij zee, strand en het bos. Mij hoor je niet klagen, maar…Er zijn dingen die ik niet snap. De fiets met kar staat in de woonkamer, het bed van mijn baasjes staat in de schuur en ik slaap tussen de verhuisdozen en de kratten pils in het andere deel van de schuur.
Waar is het principe gebleven dat het woonhuis is om te leven en de schuur om spullen in op te ruimen? Ben ik zomaar gedegradeerd tot een “opbergding”? En hoe zit het dan met mijn baasjes die hun bed hebben neergezet tussen de harken, schop en ander tuingereedschap? Zijn ze nu helemaal van de pot gerukt? En dan is het niet voor een nachtje, nee het kan wel maanden duren voordat we uit de schuur zijn.
‘s Avonds, als ik moe ben, wriemel ik mijzelf tussen alle spullen door en plof ik op mijn stretcher. Het is behelpen maar het gaat. Als ik dan mij terugtrek in mijn bedje, gaan ook mijn baasjes naar bed. Omdat er in hun gedeelte van de schuur geen raam is wat open kan, laten ze de tussendeur naar mijn ruimte op een kiertje voor wat frisse lucht. Ik hoor ze snurken, oorverdovend. De fysieke inspanning van het klussen aan het huis zijn ze niet gewend. Dus zodra ze de klamme lappen raken, zagen ze hele bossen om. Ik waak, met 1 oog open, want elk geluidje is nieuw, spannend en het onderzoeken waard. Meerdere keren per nacht ga ik op onderzoek uit. Hoort dit geluid bij ons nieuwe onderkomen of hebben we inbrekers, ongenode gasten of ander gespuis war er niet hoort te zijn? In mijn onderzoek neem ik regelmatig de slaapplek van mijn baasjes mee. Het is tenslotte mijn taak om alles veilig te houden.
Zo liep ik de afgelopen nacht voor de derde keer op mijn teentjes naar het achterste gedeelte van de schuur. Eigenlijk verboden terrein. Tenminste, dat zeggen mijn baasjes overdag. Maar nu is het ‘s nachts, donker en mijn baasjes zijn duidelijk niet in staat om mij terug te sturen. Het is ook warm en hun blote ledematen steken alle kanten op.
Toch maar even snuffelen aan die tenen of het wel goed gaat met ze. Of ze niet per ongeluk de bladblazer op hun hoofd hebben gekregen of verstrikt zijn geraakt in de tuinslang. Ik zet mijn hoektanden in de grote teen van het baasje. Klap mijn bekkie dicht…
Nu ben ik verbannen met mijn mandje naar het gangetje tussen het toilet en de wasmachine. Met de deuren dicht.
0 reacties