Andere honden vind ik lief, leuk en aardig. Mensen ook. Geen enkel probleem maar mijn echte liefde ligt bij de bal, speelgoed of de stok. Als ik iets heb, dan wil ik het graag houden.
Delen doe ik maar dan moet je het wel kunnen afpakken. Ik grom niet en als je lelijk doet tegen mij dan geef ik het aan je. Maar vast is vast, klemvast, tussen mijn kaken.
Ik sjouw dagelijks mijn knuffels door het dorp. De afstand maakt niet uit. Ik hou mijn roze Knorrie zowel op de heen- als de terugweg in mijn bakkes. Dat het er misschien niet zo stoer uit ziet, interesseert mij geen biet. Ik sjouw, en dat is pas belangrijk.
Als ik iets in mijn bek heb, heb ik geen oog voor anderen. Zelfs mijn liefste vriendinnen laat ik links liggen. Is er een knokpartij, dan doe ik niet mee want ik moet mijn bal beschermen. Ik vecht overigens niet over mijn speelgoed en op commando laat ik het vallen. Ik zet dan nog wel even mijn pootje erop om te laten zien dat het van mij is.
Mijn baasje vindt mijn obsessie voor ballen en stokken niet altijd even leuk. Zeker als er andere honden zijn, dan wil mijn baas dat ik met hen ga spelen en niet alleen met mijzelf bezig ben. Ze pakt dan mijn bal af en verstopt het ding uit het zicht. En ik moet eerlijk bekennen, uit mijn oog, is ook uit mijn hart. Zie ik de bal niet, dan is het prima en heb ik weer aandacht voor mijn omgeving.
Met een stok is het lastiger. Die is vaak te groot om in een jaszak te stoppen. Zomaar uit het zicht leggen is ook een dingetje want als ik het in de gaten heb, dat mijn baas de stok wil weggooien dan ga ik zoeken. Net zo lang totdat ik het ding weer gevonden heb. Je zou zeggen, stokken genoeg buiten, dan neem je toch een ander. Maar nee, zo werkt het niet. Ik kies er één en daar blijf ik bij. Ongeacht wat je nog meer in de aanbieding hebt. Mijn baasje probeert dan ook zonder dat ik het zie de stok te gooien op een plek waar ik niet bij kan.
Deze ochtend had ik de stok van Nora gejat. Gewoon, rechtstreeks uit haar bekkie gepulkt. Trots als een pauw liep ik er mee rond. Nora, Saar en Donna totaal negerend, want ja, ik had een stok.
Baas zei “los” en ik gaf de stok af. In het volste vertrouwen dat mijn baas de stok ook weer terug zou geven. Ze maakte een zwaaibeweging en ik stond al in de startblokken. Ze gaat het gooien en ik zal er als eerste zijn, want het is mijn stok. Dat dacht ik allemaal in de ene seconde voordat de baas met een subtiele beweging de stok bovenop een dicht begroeit bosje gooide. Ze gooide dus niet op het pad zodat ik kon apporteren, nee, ze gooide bewust de stok op een plek waar ik niet bij kon. Met de boodschap; “ga met met je vriendinnen stoeien”. En ik zag het gebeuren!
Nou, ik bedacht mij geen moment, nam een aanloop, een snoekduik en dook zo voorover de bosjes in. Een piepje ontsnapte uit mijn keel. Mijn bevallige snoetje heb ik naarstig terug getrokken. Mijn vriendinnen stonden verschrikt naar mij te kijken. Op mijn bakkes vormde zich rode strepen, zowel op het donkere als op het lichtere gedeelte. Uit mijn oren staken doorntjes. Ik zag er uit als een Indiaan uit een slechte Westernfilm.
Je begrijpt, ik heb wraak genomen. Mijn bloederige strepen heb ik vakkundig afgesmeerd aan de broek van de baas. Haar zacht roze korte broek zag er uit alsof ze haar maandelijkse periode had maar vergeten was om zichzelf te beschermen. Ik voor schut dan zij ook voor schut door het dorp.
Het bloeden is snel gestopt, de doorntjes zijn door de zachte handen van mijn baasje verwijdert. Nu maar hopen dat de baas haar lesje heeft geleerd.
0 reacties