Als er aan mijn baas wordt gevraagd waarom er behendigheidswedstrijden worden gehouden voor alle honden rassen en daarnaast wedstrijden worden georganiseerd voor alleen boxers, dan zegt ze steevast:
“zie het als een reguliere voetbalcompetitie. Daar kan iedereen aan mee doen, groot, klein, groen, blauw. Maar daarnaast is er een aparte competitie voor mensen die iets meer hulp en ondersteuning nodig hebben. Om hen ook een leuke voetbalmiddag te geven en niet te laten ondersneeuwen bij andere mensen hebben ze hun eigen wedstrijden. Zo zit dat ook met boxers. Ze passen gewoon wat minder goed tussen alle andere hondensoorten en hebben behoefte aan iets meer aandacht en ondersteuning.”
Nou…. Ik, Dropveter, boxer in hart en nieren, ik zie dat anders. En met mij, mijn soortgenoten ook. Ik zie de reguliere behendigheid met alle hondensoorten als een algemene competitie waar iedereen, groot, klein, groen, blauw aan mee kunnen doen. En alleen als je uitzonderlijk goed bent en van excellent niveau, dan doe je mee met de boxercompetitie.
Een behendigheidstraining is dan ook met name gericht op de begeleider, de ondersteuner, de hulpjes om zo de boxer naar eenzaam niveau te brengen. Neem nou eens het voorbeeld van mijn goede vriend en idool Aaron. Aaron komt elke week het trainingsveld op met zijn borst vooruit, snuit omhoog, hoog op de poten lopend. Een duidelijke uitstraling van een topsporter. In het kielzog zijn begeleider. Aaron neemt zijn begeleider steevast mee aan de riem omdat ze anders de neiging heeft om afgeleid te raken. Ze praat namelijk graag met andere begeleiders.
Als het tijd is voor Aaron om aan de slag te gaan, wordt ook alleen zijn naam omgeroepen. Niet de naam van zijn begeleider. Het draait natuurlijk ook gewoon om de hond, de topsporter, de olympische kampioen in spé. De begeleider kan je zien als een caddy voor een golfer. Hij/zij geeft de juiste club aan, haalt het vuiltje van het gras en sjouwt met het materiaal. Enkel en alleen om de golfer te laten doen waar hij goed in is. Of zie het als een ploeg wielrenners waarbij de hulpjes voorop rijden om de kopman uit de wind te houden. Om daarna ruimte te maken voor de kopman om de eindsprint te winnen.
Als Aaron klaar staat om weer eens een ultieme race te rennen en soepel de hindernissen te nemen is het de taak van de begeleider om het materiaal in orde te hebben. De hindernissen moeten op de juiste hoogte worden afgesteld. Daarnaast moet de riem, waaraan de begeleider vast zit, goed worden opgeborgen zodat de hond er niet over kan struikelen. Tja, daar ging het mis, deze week. De begeleider verzuimde haar taak. Legde de riem op de grond. Terwijl de begeleidster stond te luisteren naar de instructies van de trainer, heeft Aaron, deze topsporter, zijn ego opzij gezet. Hij besloot de begeleider te helpen met haar taken, want uiteindelijk is topsport alleen te bereiken met een goede samenwerking.
Dus na de eerste hoogtesprong, nam Aaron, tijdens de sprint, de riem van de grond en droeg ‘m op volle snelheid door de tunnel. Om daarna bij de begeleider tot stilstand te komen en haar rustig de riem te overhandigen. Tja, een begeleider kan niet zonder hulp een Olympisch sporter tot grote hoogte brengen.
0 reacties