Manneke Pis

Toen Drop nog een klein Droppie was, kwam er een moment waarop hij voor het eerst los in het bos mocht lopen. Allerlei scenario’s had ik bedacht om hem terug te lokken, mocht hij te ver bij mij vandaan gaan. Gewapend met koekjes en lievelingsspeeltjes zette ik de eerste stappen samen met hem tussen de bomen. Het ging goed, het was gezellig, hij luisterde prima totdat er in de verte een man, gebukt over zijn drie jarig zoontje heen stond. De peuter had blijkbaar hoge nood, want zijn broekje hing op zijn enkels en het kleine worstje was er net uitgepiepd. Nieuwsgierig naar dit schouwspel neemt mijn Droppie de benen richting vader en zoon. Nee Drop, hier, kom maar, koekie, ik riep mijn stembanden schor. Het mocht niet baten. Drop had er flink de sokken in. De vader zag in zijn ooghoeken mijn puppie aan komen stormen. Bedacht zich geen moment en schoof zijn handen onder de oksels van zijn zoontje, die al piesend de lucht in werd getild. Met een krachtige straal en totaal niet onder de indruk zweefde het jongetje op borsthoogte van zijn vader. Drop kwam pas terug nadat de eerste spetters op zijn oren zaten…

Droppies fascinatie voor de toiletgang is gebleven. Ik kan zelf niet naar de WC zonder dat mijn hond met de nagels van zijn pootje de deur open peutert om te kijken wat ik aan het doen ben. Regelmatig tref ik kwijl en modder aan op de toiletbril in mijn werkplaats als Drop weer heeft gecheckt waar ik ben geweest. Ik verdenk hem ervan dat hij zelfs de pot gebruikt als waterbak. Hoewel er altijd vers water klaar staat naast zijn mand.

Een tijdje geleden was ik bij een volkstuinencomplex op visite. Met meegebrachte thee en versnaperingen duurde het niet lang of ik had de aandrang om de thee weer weg te brengen. Op het hele complex was geen toilet te bekennen dus ik zocht een struikje op aan de waterkant. Terwijl ik aan het hannesen was met mijn broek, ondergoed en schoenen, voelde ik de natte neus van mijn hond tegen mijn billen aan. Ik kan je verzekeren, de drang om te plassen was direct weg, met zo’n indringer in de buurt.

Naarmate Drop ouder wordt, lijkt zijn interesse steeds groter te worden. Regelmatig moet ik hem in zijn kraag vatten omdat hij zijn snuit onder een plassend teefje dreigt te stoppen. Zijn bakkes vibreert alle kanten op en kwijl hangt dan op zijn knieën.

En deze week, in hetzelfde bos, heeft Drop toch weer een goede poging gedaan om zo’n inieminie worstje van een peuter van dichtbij te bekijken. Moeders reflex om de kinderwagen er tussen te manoevreren zorgde er gelukkig voor dat het mannetje geen trauma voor de rest van zijn leven op liep.

Ik kon nog alleen maar stamelen… dat doet ie anders nooit hoor… terwijl ik mijn monster aan de riem vast zetten en met grote stappen het bos ontvluchtte…