Ik weet niet hoe het komt. Is het de regen van de laatste tijd en dan de omslag naar het warme weer? Is het stress gerelateerd of is het simpelweg de overgang? Waar het ook aan ligt, mijn baasje heeft van die dagen en dan lijkt er niets goed te gaan. In haar ogen dan.
Op die dagen knijpt ze te hard in de tandpastatube zodat de tandpasta niet alleen op de borstel zit maar ook in de wasbak, op de grond en op haar net aangetrokken schone blouse.
Op die dagen knapt de veter van haar wandelschoen en blijken haar andere schoenen niet waterdicht te zijn terwijl wij samen door het hoge gras stappen waar de dauwdruppels nog op de bladeren liggen.
Op die dagen is het ontbijt op, is er geen thee in huis en breekt het beschuitje voordat ze haar tanden er in heeft kunnen zetten.
En dat alles voor 8 uur ‘s ochtends.
Je snapt dat mijn baasje haar frustraties dan afreageert op iedereen die zij lief heeft. Mij dus. Ze moppert dan wat af. Mijn naam wordt dan net iets duidelijker uitgesproken dan normaal. Mijn riem wordt net iets te kort gehouden en mijn eten wordt net iets te krachtig in mijn bak gesmeten. Alsof ik ooit enige aanleiding heb gegeven om haar te laten mopperen.
Oké, misschien is het niet handig dat ik elke wandeling in de sloot duik. Zeker niet de laatste wandeling van de avond waardoor ik druipnat en stinkend in mijn bedje lig. De kans dat ik ‘s nachts het slootwater weer uitspuug is ook vrij groot. Ik schat in.. 100%. Het is wellicht ook niet handig dat ik mijn tennisballen en chuck-its mee naar binnen smokkel en ze altijd op een plekje neer leg waar mijn baasje de meeste kans heeft om er op te stappen en haar enkel te verzwikken. Tja, ik kan er ook niets aan doen dat haar wandelschoenen altijd worden neergezet naast mijn waterbak, zodat er een laagje water in de schoenen komen te staan omdat ik nu eenmaal ontzettend kwijl bij het drinken. Ik kwijl uiteraard niet boven mijn bak maar wel rechtstreeks in maatje 38.
Weet je, dit zijn kleinigheidjes en een boxereigenaar zou hier toch tegen moeten en dit soort dingetjes met een grote glimlach moeten omarmen. Maar nee, niet mijn baasje op dagen dat zij met haar verkeerde been uit bed stapt.
Ik heb verschillende tactieken geprobeerd om mijn baasjes humeur op te kalifateren. Extra knuffels tijdens het ochtendritueel op de trap. Helaas ben ik wat lomp en het leverde mijn baasje een bloedlip op. Ik heb mijn grotere ballen naar binnen gesmokkeld zodat ze beter kon zien waar ze niet op moest gaan staan. Bleek ook geen goed idee. En voor de verandering had ik niet op de keukenvloer gespuugd maar keurig in mijn mand zodat ze niet hoefde te dweilen. Maar ook dat was geen groot succes.
Vanochtend was ik het zat, al dat gemopper en gefoeter. Ik had rust nodig en geen gezeur aan mijn hoofd. Dan zijn er twee opties, ik verwijder mijzelf uit het huis of ik verwijder de baas uit het huis. Je snapt het al. Toen de pakketbezorger aan de deur stond en mijn baasje een stap in de voortuin deed om het doosje aan te nemen, heb ik mijn kans gegrepen. Ik duwde met mijn platte snoet, zachtjes maar kordaat de voordeur dicht. Doei baas. Kom maar weer terug als je beter gehumeurd ben.
Het duurde even… ze bleek geen sleutels in haar broekzak te hebben….
0 reacties