Knettergek, ik kan niets anders zeggen dat dat ze knettergek zijn. Twee jaar geleden riep mijn baasje nog; “Drop, we doen geen survivalruns meer in het voorjaar. Het moet minimaal 15 graden zijn voordat we samen het water in duiken.” Dit na aanleiding van een run in april waar we beide de bibbers van de vele waterhindernissen hadden gekregen. Dus wat schetst mijn verbazing, het is 24 maart en we staan aan de start van de Dogsurvival in Ede. Het is pas maart, baas, roep ik haar nog toe. Maar ze is onvermurwbaar. En we zijn niet de enigen. Ze heeft nog 6 andere boxers van de club zo gek gekregen om mee te doen. Hoewel ik betwijfel of mijn vrienden volledig op de hoogte waren wat een survivalrun in zou houden, hun baasjes waren wel geïnformeerd. En toch waren ze er. Knettergek!
Om half 2 klonk het startschot voor onze groep. Al gauw moest Daya een ere rondje rennen over het veld net zoals ze dat ook doet voor aanvang van een agilitywedstrijd. Ze is een ware Houdini zoals ze zich uit haar tuigje wringt en los over het deelnemersparcours even laat zien dat zij de touwtjes in handen heeft. Na een mooie comedy capersact was Daya weer veilig aan de lijn en konden we weer door. Had ik al vermeld dat het ongeveer 7 graden was en dat de regen met enige regelmaat uit de hemel kwam? Knettergek die boxerbaasjes.
Ada werd vergezeld door beide baasjes die afwisselend met haar door de hindernissen gingen. Wel handig om ze alle twee bij de hand te hebben, zo had Ada dubbel veel aandacht en de baasjes dubbel zoveel vieze kleding. Ondertussen had Ada de tijd van haar leven en totaal geen aandacht voor andere honden.
Boaz, de jongste reu in het gezelschap, had al snel de pas erin en vloog over de hindernissen. De grote baas van Boaz ging ook liggen op plekken waar geen hindernissen waren, maar dat mocht de pret niet drukken. Samen was geen enkele hindernis te hoog, of met name te laag.
Missy had sjans met Olaf, afbekken en toenadering zoeken of te wel ‘playing hard to get’ en dat wel 5 kilometer lang. Missy wilde ook graag een souvenir mee naar huis en dus de autoband met het dikke touw er om heen liet ze dan ook niet meer los. Zelfs niet toen haar baasje de koekjes ongeveer in haar neus stopte.
Olaf had zijn eerste kennismaking met de survivalrun. Samen met zijn vrouwtje en het kleine baasje Bob vormde hij de achterhoede van onze groep. Niet omdat hij niet voorop wilde lopen zoals elke boxer dat wil, maar omdat hij simpelweg zo druk was met zijn omgeving dat af en toe de spanning hem te veel werd. Maar hij overwon zijn angsten en zwom zelfs naar de overkant.
Famke, mijn grote witte vriendin, kwam zo zwart als bagger over de eindstreep. Staart hoog en met een fiks tempo erin kroop ze onder elk cargo-netje door, pakte ze elke rioolbuis en kroop ze onder de landrover door. Met de emancipatie zit het wel goed in de boxerwereld, want Famke stond haar mannetje.
En ik, ach, mijn survivalrun begon goed met de ontmoeting van Teuntje, ook een boxertje, die in de groep voor mij mee liep. Ik heb haar mijn poottekening gegeven want ze is een grote fan van mijn avonturen. Mijn grootste prestatie was toch wel bij alle hindernissen waarbij ik moest zitten. Of het nu op een afgezaagde supboard was, een karretje om mee rond te draaien of een mat die mijn baasje moest voortslepen, alles waar ik op moest zitten, daar bleef ik op zitten. Doe geen moeite, heb geen bibbers, zitten op mijn dikke derrière is gewoon mijn beste vorm van meewerken. En, niet te vergeten, zwemmen. Ik was al aan de overkant toen mijn baasje nog boven het water hing in de touwen.
En had ik al verteld dat het regende? Ruim 2 uur en een kwartier hebben we gedaan over 5 kilometer en ontelbare hindernissen. Nat, vies, vies en nat. De modder droop van mijn witte befje en zat flink aangekoekt op het gezicht van mijn baas. Toch weer overleefd, deze survivalrun maar de volgende keer toch graag iets later in het jaar.
0 reacties