Duidelijkheid in communicatie is mijn streven. Ik ben zelf heel duidelijk, maar dat wisten jullie al. Mijn baasje daarentegen houdt er van om grapjes te maken. Helaas kan ik er meestal niet om lachten. Neem nou gisterochtend, baasje zei: “We gaan vandaag naar het strand Drop, vanmiddag als het droog is. En daarna gezellig eten bij vrienden.” Duidelijke communicatie zou je zeggen, toch? Alleen, wanneer is vanmiddag? Is dat om 12 uur of om 1 uur of om half 5? Dus ik ben de hele ochtend in opperste staat van paraatheid want wie weet is het al tijd om te gaan. Bij de minste of geringste gerinkel van sleutels sta ik al bij de achterdeur. Kijkt er iemand naar zijn schoenen, dan sta ik er al weer naast. Is de deur naar de gang open, dan zit ik onder de kapstok te wachten totdat baasje haar jas aantrekt.
Als het dan eindelijk zo ver is, de regen komt inmiddels met bakken naar beneden, zegt mijn baasje doodleuk; “ga jij maar lekker in je mandje. Het is zo vies weer, je wil vast niet mee naar het strand. Ik kijk haar aan alsof ik het in Keulen hoor donderen. Lekker in de mand? Ten eerste gaan die twee woorden niet samen, lekker en in de mand. Zeker niet als ik mee kan naar het strand. En ten tweede, we gaan naar het strand. Wat maakt mij het uit dat het plenst buiten. Het strand, gewoon het leukste wat er is!
Je snapt het al, het was een grapje van mijn baasje. Natuurlijk mocht ik mee. Dat had ze ook gewoon kunnen zeggen. Ik hou niet van dit soort grapjes. Enfin, klein uurtje later stuiter ik al door de auto. Ik ruik de zeelucht, ik zie de duinen. Zodra de achterbak van de auto open gaat, spring ik met vier poten tegelijkertijd eruit. Ik vlieg de strandopgang af en rol over mijn zij de duinen af het strand op. Heerlijk. Mijn blijdschap is aan elk haartje op mijn lijf te zien. Duidelijke communicatie, toch?
Na een half uur, tegen de wind in, zijn mijn baasjes doorweekt. Ze zoeken een plekje op in één van de vele cafeetjes voor warme chocomel met slagroom. Ik wil niet mee en verstop mijn bal onder het zand. Duidelijke aanwijzing toch? Zonder bal, kan ik niet mee. Helaas voor mij heeft mijn baasje mij door en verdwijnt de bal vroegtijdig in haar jaszak en word ik aangelijnd.
Als we dan moe, doorweekt, gezandstraalt en met het snot in onze haren eindelijk bij de vrienden aankomen, word ik heerlijk droog gemaakt, ik krijg mijn avondeten en een bak water. Tot zover is er niets aan de hand. Goed geregeld zou je zeggen. Totdat bleek dat mijn baasje alleen een dun kleedje had meegenomen om op te liggen. Zeg nou zelf, ik verdien toch beter na zo’n avontuur op het strand en een volle buik. Ik draai, ik drentel, ik loop maar heen en weer totdat ik bedenk: duidelijke communicatie, daar ben ik goed in. Ik ga mijn baasje duidelijk maken dat ik niet op dit miezerige kleine kleedje kan liggen.
Nou hebben die vrienden een stoffen bank, een mooie crèmekleurige stoffen bank, een smetteloze bank. Ik ga met mijn kont voor de bank zitten, mijn kop op het kussen van de bank. Mijn ogen draai ik scheef opzij naar mijn baasje. Ik til mijn linker voorpootje ietsjes om hoog. Gewoon voor het detail. Alles aan mijn lijf zegt: “Als je niet als de sode…… snel een fatsoenlijke slaapplek voor mij regelt, dan klim ik op deze bank.”
Nou, baasje had het pijlsnel door. Binnen ‘not time’ ligt haar warme, gevoerde winterjas op de grond. De wollige voering klaar om mijn tere billetjes op neer te zetten. Ik draai twee keer en stop dan mijn snuit in een mouw. Mijn ogen vallen al dicht terwijl ik een diepe zucht slaak. Duidelijke communicatie, daar draait het om.
0 reacties