Het liefst loop ik zonder riem. Dat kan helaas niet altijd omdat mijn baasje dan verdwaalt. Zo’n riem, ik heb er eigenlijk alleen maar last van. Wil ik dat ene grassprietje ruiken, gaat plots mijn baasje de andere kant op. Heb ik plannen om linksaf te slaan, sta mijn baasje prompt stil om op haar gemakje een gesprek te beginnen met een lantaarnpaal. Nee, zonder riem is het leven een stuk makkelijker. En als de riem dan los komt, dan graag ook even de halsband af. Ik hou namelijk niet van strakke dingen. Mijn eerste reflex is te krabben als de halsband om gaat, mijn tweede reflex is te rollen over de grond in de hoop dat het stomme ding van mijn nekkie gaat en mijn derde reflex is die halsband ergens achter te laten haken zodat het ding spontaan open schiet. Soms helpt het als ik mijn oren plat leg, dan glipt de band sneller over mijn koppie. Nee, ik hou niet van strakke dingen.
Op de boxerclub dragen veel honden een aaneen gesloten boddysuit tegen de kou. Wij moeten namelijk allemaal op onze beurt wachten en dan is iets warms om je lijf wel erg behaaglijk. Nou ik niet hoor. Ik had zo’n ding maar ik wil er niets van weten, te strak, te krap, te stevig om mijn velletje. Dus heeft mijn baasje, uit pure wanhoop maar een gevoerde Zorrocape voor mij gekocht. Lekker ruim, lekker wijd, bovenkantje waterafstotend en aan de binnenkant een lekker zacht velletje. Dat zit stukken beter.
Nu mag ik de cape alleen aan op de club, dus deze ochtend, het vroor 3 graden, het is nog geen 8 uur, loop ik buiten te bibberen van de kou. “Stel je niet aan Drop. Gewoon een beetje doorlopen. Straks ben je bij je vrienden en ren je je longen uit je lijf, dan voel je ook geen kou”. Ja, ja, mijn baasje heeft makkelijk praten met haar bont gevoerde laarzen aan en haar ski-jack. Ach, een klein beetje gelijk heeft ze wel, een beetje doorstappen doet wonderen en al snel belanden we in het losloopgebied. Mijn vriendinnetje Zoe is er en vriend Don. Lekker stoeien, rennen en racen. De kou is zo verdwenen. Dan komt Koda het terrein op. Koda loopt aan een lange leren riem die losjes in de palm van de hand van zijn baas ligt. Koda krijgt het namelijk bij tijd en wijlen op zijn heupen. Dan gaat hij er vandoor en staan zijn oren de verkeerde kant op. Zijn baas kan dan roepen wat hij wil, maar komen doet hij niet. Met alle gevolgen van dien, dus Koda loopt aan de lange lijn. Hij duwt met Zoë, stoeit met Don en kijkt sluiks naar mij. Koda en ik zijn beide ongecastreerde reutjes dus we dulden elkaar maar we zijn geen vrienden. Door de lange riem heeft Koda enige bewegingsvrijheid maar de riem heeft ook zijn beperkingen. Het duurt dan ook niet lang of de riem heeft zich gewikkeld om Koda’s achterpoten, mijn voorpoten en de benen van het baasje van Don. Met z’n drieën raken we volkomen in de knoop, vastgebonden door de leren riem. Het lijkt Koda weinig te deren, de baas van Don weet met een handige draai uit de riem te stappen maar ik, ik sta volkomen verbijsterd te staren naar de riem, staart tussen mijn benen en mijn oren plat naar achteren. De lijn loopt via mijn billen, over mijn rug naar mijn voorpoten en weer terug. Hoe meer ik draai hoe meer riem ik om mij heen krijg en hoe onbehaaglijker ik mij ga voelen. Ik zit vast. Ik, Drop, die absoluut niet van strakke dingen hou. Ik Drop, die niets te maken wil hebben met wat in de verre verte lijkt op bondage!
Waarop mijn baasje mompelt “Er zijn mensen die hier grof geld voor betalen Drop! Die vinden niets leuker dan vastgebonden te zijn. Sta er toch niet zo bescheten bij. Het enige wat je nog mist is een bal in je bek en je bent klaar voor een SM kelder.”
Je snapt dat ik, nadat ik mijzelf had bevrijd, de grootste flexibele tak heb gepakt die ik kon vinden. Die heb ik met een vaart tegen de kuiten van mijn baasje gezwiept. Toen mijn baasje riep dat dat zeer deed, kon ik alleen maar mompelen; “er zijn mensen die hier grof geld voor betalen Baasje! Die vinden niets leuker dan geslagen te worden….”
0 reacties