Elke dinsdagavond is het boxerclub avond. Weer of geen weer. “We zijn toch niet van suiker” wordt er regelmatig geroepen en, “je hond moet toch uit” als de regen weer met bakken uit de hemel komt.
Klopt helemaal maar een beetje droog weer en niet te koud zou ook wel eens lekker zijn. We trainen namelijk op een open veld, zonder grote schuilplekken.
Twee weken geleden nog, moest iedereen hals over kop het terrein verlaten omdat geheel onverwachts een onweersbui losbarstte. Schuilend in de auto’s en onder de overkapping en maar turen op buienradar maar naar huis gaan doen we niet. We komen om te trainen en vaak komen we van heinde en ver dus opgeven doen we niet. Niet alleen wij, boxers, zijn keihard voor onszelf, ook onze baasjes kunnen er wat van. Gelukkig is het veld goed gedraineerd en met een beetje degelijke laarzen wordt de boel niet te zompig.
Het regent nu al weken achter elkaar, tenminste, zo voelt het. En ook deze dinsdag is het weer nat. Mijn baasje hoopt stiekem dat de trainer afbelt. Ze was met mij vier keer gaan lopen overdag en al vier keer was ik kleddernat geregend. Gelukkig lag er elke keer een grote badhanddoek klaar en kreeg ik een massage over mijn ogen en oren. Zo heerlijk. Dat is dan wel weer een voordeel van dit natte weer. In ieder geval, dinsdagavond, trainingsavond en geen belletje van de trainer dus stappen we samen in de auto en gaan we naar de boxerclub.
We verzamelen onder de overkapping. Het stortregent en de “bikkel” baasjes bouwen het veld op. De overige baasjes met de honden doen een soort van stoelendans. “Kan Aaron naast Drop staan of wordt dat mot?” Hoe zit het met Ada? Kan daar Boaz naast zitten zonder dat hij of zij wordt opgevreten? En wat doen we met kleine stuiterballen Ella die het zeker droog moet hebben omdat haar baasje staat te zwoegen op het veld”.
De overkapping is niet groot, de baasjes willen graag dat de honden droog staan maar niet iedereen kan evengoed met elkaar over weg. Ella, met haar 13 maanden en haar onbevangen enthousiasme wil graag bij elk baasje wat ze tegen komt op schoot. Ondertussen knabbelt ze zowel aan mijn oren als aan die van Aaron. Famke, de zus van Aaron, is niet zo gecharmeerd van alle aandacht die Ella aan haar broer geeft, dus ik probeer haar af te leiden door mijn billen tegen haar billen aan te duwen. Op die kleine vierkante centimeter ruimte die ik heb, gooi ik mijn lijf vol tegen Famke. Het resulteert in een flinke klap op mijn kanis van Famke. “Effe dimmen Drop, geen gestoei en gelebber aan mijn lijf” duidelijk taal van deze dame. Ondertussen graaft Dommel, die totaal geen last van de regen lijkt te hebben, een gat naar China wat weer een schreeuw van mijn baasje te weeg brengt, want een veld met gaten is niet handig voor de training. Ella heeft de regenpijp ontdekt en lebbert rechtstreeks uit de afvoer terwijl een bak met vers water op nog geen halve meter afstand van haar staat. En op het veld racen Taksi en Foss achter elkaar aan, baasjes achter zich aan slepend die bijna geen zicht meer hebben vanwege de striemende regen. Ada vliegt over het behendigheidsveld alsof de duivel op haar hielen zit en vergeet dat ze ook nog een hindernis mag nemen. Dat parcours had niet opgebouwd hoeven worden voor haar. Ze geniet van simpelweg keihard racen.
Als dan kleine Ella eindelijk aan de beurt is, heeft ze al gauw genoeg van de regen en verstopt ze zich in de tunnel. Je moet van goede huizen komen om haar daar uit te krijgen. De overige baasjes die staan te kijken, genieten van het kat en muisspel wat Ella tot in haar teentjes beheerst.
En ik, ook ik heb een geweldige avond. Zonder problemen en met de minste aanwijzingen loop ik mijn hoopersparcours. Foutloos. Zelfs de ‘weg-hoop’ waardoor ik de buitenste ring moet nemen, weg van mijn baasje, ging vanzelf. Nee, laat de regen maar vallen. Want wij op de boxerclub hebben ook dan een hele gezellige avond samen.
Bij thuiskomt ben ik, gewikkeld in een handdoek op schoot in slaap gevallen. Ja, het was nat maar dat heeft de pret niet mogen drukken. Boxers zijn ‘the best’ in alle weersomstandigheden.
0 reacties