Ik ben niet dagelijks met mijn uiterlijk bezig. Vind ik niet zo belangrijk. Zoals ik ook altijd tegen mijn baasje zeg; ‘je bent al goed genoeg van jezelf’ zo sta ik ook in het leven. Niet te veel poespas maar gewoon genieten van de dag. Toch zijn er momenten waarop ik behoefte heb aan iets extra’s. Gewoon een verwen moment, voor mijzelf.
Gisteren was zo’n moment. Het zonnetje scheen. Ik was de dag gestart met een wandeling door het bos met Nora de labrador. Gezellig even rossen over de paden, stokken sjouwen en achter elkaar aan zitten. Heerlijk genieten met nog genoeg energie over om de rest van de dag te klungelen in de tuin. Gaten graven, plantjes verplaatsen, de glazen achterdeur aflikken, allemaal dingen die ik met plezier en enthousiasme doe. ‘s Middags kwam Zoë, de Duitse herderpup op visite. Ik heb geprobeerd haar oren op te eten terwijl zij goede pogingen deed om op mijn mannelijkheid te kauwen. Zette ze toch bijna haar tanden in mijn edele delen. Om even af te koelen, rolde mijn baasje de tuinslang uit, zodat Zoë en ik ons koppie konden bewateren. Het resultaat was natuurlijk desastreus voor mijn uiterlijk. Nat, haren in de war en kwijl tot in mijn tenen. Dus tijd voor een wellnessmoment met vriendin Donna, de witte herder.
Mijn baasje reed mij met de fietskar naar het bos. Ik ga natuurlijk in stijl naar mijn spa-activiteit. Bij de ingang trof ik Donna aan. Samen rende we het lange pad af richting de vijver. Ik was al nat van de sproeier dus een flinke duik in de vijver kon er ook nog wel bij. Heerlijk even baantjes trekken, waarbij de walmen van verrotte bladeren en eendenkak in mijn poriën drongen. Jammie! Volgende stop was de bladerenhoop halverwege het bos. Rollend, glijdend en schrapend heb ik elk stukje van mijn natte lijf bedekt met de natuurlijke composthoop. Zo lekker voor mijn spieren.
Voor de details en de kleine plekjes die ik eventueel gemist had, rolde ik mij in de zwarte aarde, wat natuurlijk heerlijk bleef plakken vanwege de vochtige klotsende oksels van het vele rennen.
Donna liet mij nog even haar lievelingsplekje zien in het bos. Slootjes, afgewisseld met moerasachtige drassige grond. Helaas was het al een paar dagen droog weer met flink wat zon wat er voor zorgde dat er weinig water was blijven staan. Niet getreurd, Donna, riep ik nog naar haar terwijl ik een sprintje trok naar mijn lievelingsplekje. Een geul met de meest heerlijke drek die je kan verzinnen. Mijn eigen anti rimpelcrème puur natuur. Ik duwde mijn snoet extra diep in de modder zodat er geen spikkeltje wit meer op mijn gezicht zat. Kom, Donna, kom! Ik moedigde mijn vriendinnetje aan om ook de sprong te wagen. Ze was iets terughoudender en maakte alleen haar pootjes vies. Ach, een beetje schudde met mijn lijf leverde alsnog gespikkelde oren op. Stond uiterst charmant op haar witte fluffie uiterlijk.
En dan, om mijn wellnessmomentje af te maken, doken Donna en ik opnieuw de bosvijver in. Alleen om de ergste drek af te spoelen hoor. Mijn snoet heb ik boven water gehouden zodat de modder goed kon intrekken in mijn plooien.
De avond heb ik doorgebracht op mijn stretcher in de tuin. Heerlijk dromend over al die knappe teefjes die ik als vriendinnen heb. Ik denk dat mijn zachte huidje en mijn heerlijke parfum van vandaag ervoor gezorgd hebben dat ze ook morgen nog mijn vriendinnen zijn. Ik kijk al weer uit naar een nieuw wellness momentje. Moeten jullie ook eens proberen.
0 reacties