Herders

Mijn baasje heeft een haat- liefde verhouding met herders. Ze is geen groot fan, nooit geweest. Eigenlijk houdt ze helemaal niet van honden, behalve van boxers, maar ja, zoveel boxers zijn er gewoon niet en er zijn wel meer herders of andere honden. Hoe het precies gekomen is, dan mijn baasje herders toch wat voorzichtiger benaderd dan andere honden, is niet meer te achterhalen. Wel weet ik dat mijn voorganger Arie (boxer 1 in ons gezin) ook een hekel had aan deze specifieke viervoeters. Maar ja, Arie was dan ook gebeten door een herder. Het beest had zomaar een gat in zijn oor geknaagd. Terwijl Arie, net als ik, geen vechter was. Hij was gewoon op de verkeerde plek op het verkeerde moment. Net als opa die op Sinterklaasavond in zijn been werd gebeten door een herder terwijl er helemaal geen aanleiding was. Dat heeft allemaal niet geholpen.

Toen kwam Toby, boxer nummer 2. Zijn aversie tegen herders was groot. Nou was Toby dan ook een beetje dominant uitgevallen en had hij eigenlijk een hekel aan alle reutjes in de buurt, maar herders konden hem al helemaal niet bekoren. Baasje heeft menig keer zichzelf met riem en al om een boom moeten vouwen om te zorgen dat Toby niet even verhaal ging halen bij een onschuldige herder die alleen maar voorbij kwam. Toby’s afkeer voor herders hielp mijn baasje niet om vrede te sluiten met deze hondensoort.

BoRies, boxer 3 had weinig contacten met herders. Ze kwamen simpelweg niet voor in zijn vriendenkring. Wellicht vermeed baasje bewust of onbewust alles wat leek op een herder. Ik weet het niet, het zou kunnen, toch?

En nu… nu komen herders toch met regelmaat voorbij in mijn verhalen. Ik ben immers een allemansvriend en maak dus geen onderscheid in viervoetervriendjes.. Eerst Miloeder natuurlijk, die zelfs een weekend mocht komen logeren bij mijn baasje thuis. Wat een overwinning op alle angsten was dat. En daarna kwamen Hazel en nu Zoë. Hoewel die laatste gewoon nog klein en fluffie is. En wie houdt er nu niet van pups? Zelfs als het herders zijn.

En hebben jullie mijn nieuwste vriendin al ontmoet? Donna! Ik heb haar al eerder beschreven als spook, want ze is zo wit als het schoonste laken uit je grootmoeders linnenkast. Ze was een poosje uit de running. Vanwege een operatie mocht ze niet los lopen, niet spelen, niet in het water en dus niet op het uitlaatterrein. Maar, terug van weggeweest, blaft Donna weer dagelijks de oren van mijn hoofd. Geen idee waarom die herders altijd die spitse snuit in mijn oor moet stoppen om dan zo hard mogelijk geluid te maken. Ik ga er niet harder van lopen, ze krijgt er mijn stok niet eerder door afgepakt. Maar ze blijft het doen. “Doet ze thuis nooit hoor”, zei het baasje van Donna. Thuis blaft ze helemaal niet. Alleen bij Drop.

Nou, ik heb de proef op de som genomen. Ik ben bij haar thuis geweest. Netjes aangebeld. Geen blafje gehoord. De deur werd opgedaan, geen grommetje werd er gefluisterd. Ik ben binnen geweest. Heb haar mand, haar voerbak, haar speelgoed besnuffeld. Ik heb haar huisgenoten bekeken en de kattenluik geprobeerd open te duwen. Niets, noppes, nada, geen stemverheffing, geen blafje, geen kefje, geen woef. Wel een kus op mijn neus.

En de volgende ochtend, kon ik mij gewoon weer melden bij “Beter horen” omdat ik Donna weer ontmoette op het uitlaatterrein en zij wederom haar snuit in mijn oor moest proppen om het volledig vol te blaffen. Drie kwartier lang…

En ja, ik vind Donna leuk. Voor mij geeft het niet dat ze een herder is. Maar soms, soms zou ik haar alleen maar even willen ‘ducktapen’om er voor te zorgen dat mijn ochtend rondje niet ruw verstoord door subtiele stemgeluid. Sorry, Donna.