Passieflora

Volop herfst. De blaadjes dwarrelen naar beneden, paddenstoelen schieten uit de grond. Mijn vrienden en ik krijgen allemaal een beetje de wind onder ons gat dus onstuimig schieten we van links naar rechts over het uitlaatterrein. Het is zondagochtend half negen.

Aan mijn baasje is te zien dat ze heeft liggen piekeren in bed. De rimpels zijn wat meer zichtbaar, haar oogleden hangen extra naar beneden. Ik duw mijn snoetje in haar hand terwijl ik naast haar ga lopen. Mijn bruine ogen zoeken haar ogen. “Het is goed Drop, het is goed. Ga maar weer spelen”, zegt ze terwijl ze mij zachtjes over mijn koppie aait. Maar ik weet dat het oplucht als ze praat over de dingen die haar dwars zitten, dus ik duw nog eens tegen haar hand. Zegt het maar, baasje, gooit het er maar uit.

“Weet je Drop, ik heb geen ernstig probleem, er gaat niets fout, ik ben alleen aan het nadenken over een nieuw keramiekidee. En dan blijft het zo malen in mijn hoofd.” Mijn baasje is in haar vrije tijd pottenbakster. Zij maakt Droppotten en ik help haar erbij. Zonder een goedkeurend snufje van mijn welgevormde neus gaat er geen pot de deur uit.

Deze keer worden het geen Droppotten maar zeepbakjes, voor iemand die natuurlijke zeepjes maakt. Want zeepjes leg je natuurlijk niet zomaar op het aanrecht. Daar hoort een mooi schaaltje onder. Liefst met een bloemenmotiefje of iets bladerigs. Gewoon iets uit de natuur. Daar ben ik over aan het nadenken. Daar hoort namelijk een passende naam bij.

Ik laat mijn baasje achter, diep in gedachten verzonken. Ik speel met Djoeke, knuffel Hazel en trek samen met Nora aan een stok. Ook Riley de Toller heeft zich aangesloten bij dit groepje ongeregeld. We rennen steeds sneller. De modder vliegt ons om de oren. Zo hier en daar blijft een blaadje plakken aan ons lijf. Dan steekt Nora haar neus omhoog en zet het op een lopen. Als een speer schiet ze richting de berm. Ze duwt haar neus in het gras en haar kaken beginnen direct te malen.

Nora is een echte labrador. Altijd honger, altijd op zoek naar eten en tot het grote verdriet van haar baasjes is Nora de ultieme recyclingfabriek. Want Nora eet poep. Niet alle verse drollen maar juist die met een krokant randje. En ook nu hapt ze heerlijk de uitwerpselen weg. Ze likt nog een keer haar lippen af voordat ze probeert mij te zoenen. Ik draai mijn hoofd weg. Ben niet zo gek op de geur van een gedraaid drolletje. Sterker nog, ik vind mijn eigen windjes zelfs vies.

Op een holletje ren ik terug naar mijn baasje. Ze mompelt zachtjes bloemennamen om te kijken wat het beste zou passen bij de nieuwe zeepbakjes. Ik duw mijn snoetje weer in haar hand en ook Nora duwt even het puntje van haar snuit tegen mijn baasje aan. De geur van pas op gesmikkelde poep dringt in de neusgaten van mijn baasje. Ze kijkt naar mij, ze kijkt naar Nora, ze ziet het bruine randje op de neus van de labrador.

Dan roept de baas van Nora “ik heb het, ik weet het, de nieuwe naam voor jouw natuurlijke keramieklijn. Er is al een Droppot, vernoemd naar jouw Droppie. Dus het volgende ontwerp wordt vernoemd naar zijn vriendin Nora. Het wordt de Passie Gora!”