De zeldzame keren dat mijn baasje een jurkje aan trekt, doet ze ‘m negen van de tien keer weer uit. Ze draait voor de spiegel, trek aan de zoom en probeert op magische wijze de jurk 10 centimeter langer te laten lijken. Niet omdat de jurk te kort is of omdat het haar niet goed staan, maar omdat er ergens onder het rokje weer een blauwe streep te zien is, gemaakt door een boxerpoot die, geheel per ongeluk, zijn nagels in haar bovenbeen heeft gezet.
T- shirts of blouses met korte mouwen zijn ook zo’n ding. Menig gesprekspartner informeert al snel of het wel goed gaat met mijn baasje. Want op haar gebruinde armen liggen lange dunne korstjes helende huid omdat ik, echt zonder opzet, met mijn duimnageltje een tatoeage heb getekend.
Op baasjes billen, buik en boezem, verschijnen zuigzoenen in de vorm van een boxerhoektand die, ik weet niet hoe, zomaar zijn blijven haken achter een randje vet of een spiertje. (meestal vet want die spieren zijn goed verstopt)
Ik kan er niets aan doen. Ik doe het niet expres maar de schade aan mijn baasje is soms zo groot dat ze haar jaarlijks doktersafspraak voor controle van haar moedervlekken gaat verzetten omdat ze geen antwoord wil geven op de vraag: wie mishandelt jou toch zo?
Nu is mijn baas geen piepert. Ze kan echt wel tegen een stootje. En eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat veel van de blauwe plekken gewoon haar eigen schuld zijn.
Neem nou het volgende voorbeeld: Baasje wil mij kussen. Dat snap ik wel. Ik ben ook heel lief. Baasje is 1.65 cm lang, ik ben een stukje kleiner. Dus om elkaar even te kussen, buigt mijn baasje voorover. Op dat moment kom ik juist omhoog. Behulpzaam toch? Dat dan prompt mijn stompe neus precies in haar oog beland, tja, is dat mijn fout? Dat haar ooglid niet tegen de zachtharige landing van mijn kinnebakkes kan, was dat dan mijn schuld?
Nog een voorbeeld: vanochtend liep ik over het uitlaatterrein met Nora de labrador. Noortje had een balletje meegenomen van huis. Ik wilde ook dat balletje. Het was namelijk rond, blauw en had een piepje er in. Nora doet niets liever dan dat balletje voor mijn neus houden en dan haar kopje wegdraaien, zodat ik het net niet kan afpakken. Mocht ik toch het balletje hebben, dan zet Nora haar tanden in het balletje terwijl dat ding nog in mijn bek zit. Dan stopt ze haar tong zover achter in mijn keel dat ik moet hoesten. Op zo’n moment laat ik het balletje los en begint het spelletje weer van vooraf af. Deze ochtend heeft Nora de bal. In de verte komt de grasmaaier. Onze baasjes roepen in paniek naar Noortje en mij. Ze zijn altijd bang dat we onder de maaiende messen komen. We zitten dus beiden braaf, aangelijnd te wachten naast de baasjes totdat de grasmaaier weg gaat. Ik kijk ondertussen naar Noor. Noor met het balletje in haar bek. Het balletje wat ik zo graag wil hebben. Dan komt er een heerlijke geurtje voorbij waaien. Noortje snuift haar neus in de wind. Ze legt het balletje voor haar voetjes neer om extra goed te ruiken. Ik ruik ook mijn kans. Met een sprong duik ik op het balletje wat zo’n twee meter bij mij vandaan ligt. Mijn riem is maar één meter lang. Mijn baasje heeft nonchalant mijn riem vast. Een beetje bungelend aan het einde van haar vingers. De riem glipt door haar hand als ik vooruit schiet. Baasjes reflex is haar hand dicht knijpen. De riem blijft hangen aan haar middelvinger. Maar niet voor lang.
Terwijl ik heerlijk met het balletje in mijn mond naar Noortje kijk en dan mijn koppie weg draai, hoor ik achter mij mijn baasje staan jodelen. De riem is blijven hangen, de vinger was niet sterk genoeg. Ik zie de kleur blauw al verschijnen op de eerste kootjes. De vinger staat een beetje krom en wil niet goed meer strekken.
En ik denk, zoals ik altijd denk als er weer een blauwe plek bij komt… mooi blauw is niet lelijk…. Kusje erop???
0 reacties